42 Бугунь чокъракъ янына келип, мен дедим: «Я РАББИ, Ибраим-эфендимнинъ Алласы! Япмагъа ниетленген ишимни онъундан кетирсе!
Акъшам устю, апайлар сув чекмеге чыкъкъан вакъытта, о, шеэрге якъынлашып, бир къую янына келип, девелерни токътатты
ве бойле деди: – Озюнинъ мераметини эфендиме эйлеген ве ишанчлы олгъан РАББИге, Ибраим-эфендимнинъ Алласына бинъ шукюрлер олсун! РАББИ мени дос-догъру ёлнен эфендимнинъ къардашынынъ эвине кетирди.
– РАББИден багъышлангъан адам, хош кельдинъ! Сен не ичюн тышары турасынъ? Мен сенинъ ичюн эв, девелеринъ ичюн ер азырладым.
Онынъ эфендиси, РАББИ Юсуфнен берабер олгъаныны ве эписи япкъан ишлерини РАББИ онъундан кетиргенини корьди.
Алламыз огюнде боюн эгмек ичюн, Ондан озюмизге, балаларымызгъа ве бутюн малларымызгъа ачыкъ ёл тилемек ичюн, Ахава озенининъ боюнда мен ашамамакъ-ичмемекнинъ башланувыны илян эттим.
Я Рабби, Санъа ялварам, къулунънынъ дуваларына къулакъ ас, Сенинъ Адынъдан севинген ве Сенден къоркъкъан къулларынънынъ дуваларыны да эшит. Шимди манъа, къулунъа, къысмет эт. Мен шу адамнынъ козьлеринде мерамет къазанайым!» О вакъыт мен падишанынъ сакиси эдим.
Меним яманлыкъларым башымдан ташты, агъыр юк киби, устюме басты.
Олар Пётргъа: – Корнелий адлы, бутюн еудий халкъы урьмет эткен, диндар, Алладан къоркъкъан бир юзбашы бар. Мукъаддес мелек онъа, сени озь эвине чагъыртып, айткъанларынъны динълемеге буюрды, – дедилер.
Алланынъ истегинен бир кунь ола куньлернинъ биринде янынъызгъа барып олурым деп, Онъа ялварып, дувалар окъуйым.
Ханна ичинден дува окъуй, дудакълары къыбырдай, сеси исе чыкъмай эди. Шунынъ ичюн Элий оны сархош белледи
Лякин хызметчи онъа: – Мына бу шеэрде бир Алланынъ адамы бар, оны эр кес урьмет эте. О, не айтса, эр шей ола экен. Айды, шимди анда барайыкъ. Бельки о бизге догъру ёл корьсетир, – деди.