16 Рефикъа яш, пек дюльбер, акъай корьмеген къыз эди. О, ашагъы чокъракъ янына тюшти ве гугюмни толдурып, тёпеге котерилип башлады.
Мысыргъа якъынлашкъанда, апайы Сарейге: – Сен дюльбер апай олгъанынъны билем, – деди.
О ернинъ адамлары ондан апайы акъкъында сорагъанларда, о: – О, меним къызкъардашымдыр, – деди. «Бу ернинъ адамлары мени Рефикъанынъ дюльберлиги ичюн ольдюрирлер», – тюшюнип, Исхакъ Рефикъа онынъ апайы олгъаныны айтмагъа къоркъты.
Леанынъ козьлери зайыф эди, Рахель исе эм тюз эндамлы, эм дюльбер эди.
Мысырлы бутюн барлыкъ-вариетини Юсуфнынъ эли астына берди, ашап-ичмектен гъайры ич бир шейнен озюнинъ иши ёкъ эди. Юсуф бой-къыяфетли ве дюльбер эди.
Адам озь апайы Аванен ятты. Ава юкке къалып, Хаинни догъды ве: – Мен адамны РАББИден мульк киби алдым! – деди.
– Мен юкълай эдим, амма юрегим уяныкъ эди. Мына, севгилимнинъ сеси, къапуны къакъып деди: «Къызкъардашым, ярем, гогерджиним, темиз-пакым, ач манъа! Башым сылакъ олды чыкътан, къувурчыкъларым гедженинъ дымындан».