13 Ибраим бакъып, артында, чалы-чырпы ичинде бойнузларындан сарылып къалгъан къочкъарны корьди. Ибраим барып, къочкъарны алды ве огълу ерине оны къурбан чалып бутюнлей якъты.
– Огълангъа къаршы къолунъны котерме, онъа асыл бир шей япма. Энди Мен билем ки, сен Алладан къоркъасынъ. Бирден-бир огълунъны Манъа бермеге аджымадынъ, – деди Мелек.
Ибраим о ернинъ адыны Яхве-Ире къойды. Онынъ ичюн шимди де: «РАББИнинъ байырында тапылыр», – деп айталар.
– Огълум, Алла Озюне къурбан айванны тапар, – деди Ибраим. Сонъ олар экиси берабер ёлны девам эттирдилер,
О заман сизлер онъгъа я да солгъа урулгъанынъызда, артынъыздан, къулакъларынъызгъа: «Мына ёлдыр, бу ёлдан кетинъиз», – дегенлерини эшитеджексинъиз.
Башынъызгъа кельген сынавлар – адий инсаний сынавлардыр. Алла ишанчлыдыр, О, кучюнъизден зияде сынавгъа тюшмеге ёл бермез, амма сынав вакътында агъыр вазиеттен чыкъаргъан ёлны косьтерир.