20 Алла огъланнен эди. Бала осьти, сахрада яшап башлады ве яйдан аткъан окъчу олды.
РАББИнинъ юзю огюнде о, къудретли авджы эди. Онынъ ичюн къудретли авджылар акъкъында: «О, Нимрод киби, РАББИнинъ юзю огюнде къудретли авджы», – деп айталар.
О, кийик эшек дайын оладжакъ: о, эр кеске къаршы, эр кес де онъа къаршы оладжакътыр. О, агъаларынен душманлыкъта яшайджакъ.
Исмаил акъкъындаки риджанъны да эшиттим. Мен оны мытлакъа багъышларым, онъа чокъ бала берерим ве онынъ эвлятларыны пек чокъ сайылы этерим. Ондан он эки башлыкъ догъаджакъ, ве Мен ондан улу халкъ асыл этерим.
Балалар буюдилер. Исав уста авджы, тарла адамы олды. Якъуп исе чадырларда яшагъан юваш адам олды.
Озь алетлеринъни, яйынъны ве окълугъынъны алып, тарлагъа авгъа чыкъ.
Мен сеннен оладжагъым. Къайда бармасанъ, эр ерде сени къорчаларым ве сени бу ерге къайтарырым. Санъа айткъанымны япмагъандже, сени къалдырмайджагъым».
Амма РАББИ Юсуфнен эди. О, онъа мераметини эйледи, онъа зиндан башлыгъынынъ козьлеринде урьметни багъышлады.
Бала осип, рухунен къуветлене эди. Исраиль халкъы алдына чыкъаджакъ вакъты кельмегендже, сахрада яшай эди.
Бала исе осип, икмет ве кучь топлай эди. Алла баладан разы эди.
РАББИнинъ Мелеги онъа келип: – Эй, джесюр аскер! РАББИ сеннен! – деди.