1 РАББИ айткъаны дайын, Сарени унутмады, айткъаныны япты.
– Мен оны багъышларым, ве санъа ондан огълан бала берерим. Сарени багъышларым, ве ондан миллетлер ве халкъ падишалары асыл олурлар.
Алла исе Ибраимге бойле деди: – Санъа огълан баланы апайынъ Саре догъаджакъ. Сен баланынъ адыны Исхакъ деп къояджакъсынъ. Меним онъа этеджек васиетим сенден олгъан эвлятларгъа эбедий васиет оладжакъ.
Лякин Меним васиетимни Исхакъкъа этеджегим. Саре оны санъа келеджек йылы тамам бу вакъытта догъаджакъ.
Олардан бири деди ки: – Келеджек йылы тамам бу вакъытта Мен кене санъа келирим. О вакъыт Сареде энди огълан бала догъаджакъ. Саре о вакъыт онынъ аркъасында, чадырнынъ къапусы артында динълеп турмакъта эди.
РАББИ ичюн къыйын ве япып оламайджакъ шей бармы? Келеджек йылы, кесильген куню Мен санъа келирим, ве о заман Сареде энди огълан бала олур, – деди.
Эфендимнинъ апайы Саре къартайгъанында, онъа огълан бала тапты, ве эфендим озюндеки бутюн барлыгъыны огълуна берди.
Юсуф агъа-къардашларына: – Мен о бир дюньягъа кетем, – деди. – Лякин Алла мытлакъа сизге ярдымгъа келир ве сизни бу ерден чыкъарып, Ибраимге, Исхакъкъа ве Якъупкъа емин эткен ерге алып кетер.
Бираз вакъыт кечкен сонъ, къадын агъыраякълы олды ве, Эль-Яса онъа айткъаны киби, бир йыл кечкен сонъ, тамам шу вакъытта огълан догъды.
Олар сахрада, адам олмагъан ёлларда юре эдилер, адам яшагъан бир шеэр тапамадылар.
Мен Сенинъ буюк севгинъе ишанам, Сенден кельген къуртарув ичюн юрегим къувана. РАББИге йыр йырлайджагъым, чюнки О, манъа яхшылыкъ япты!
Оларгъа седждеге къапанып ибадет этме. Мен – РАББИм, сенинъ Алланъдырым, куньджю Аллам. Мени кореджек козю олмагъан бабаларнынъ къабаатлары ичюн балаларыны учюнджи ве дёртюнджи несильгедже джезалайым.
Бар, Исраиль акъсакъалларыны джый да, оларгъа: Манъа РАББИ, бабаларынъызнынъ Алласы, Ибраимнинъ, Исхакънынъ ве Якъупнынъ Алласы корюнди.
Сонъ халкъ инанды. Олар Исраиль огъулларына РАББИ келип, оларнынъ чеккен зулумларыны корьгенини эшиттилер. Ондан сонъ олар седждеге къапанып ибадет эттилер.
Кок ве ер из къалдырмайып кечерлер, лякин Меним сёзлерим кечмез.
– Исраильнинъ Алласыны, Раббимизни шуретленъиз! О, Озь халкъына ярдымгъа кельди ве оны азат этти!
Сени харап этип, ичинъдеки эвлятларынъны къыраджакълар, таш устюнде таш къалдырмайджакълар, чюнки Мен санъа кельген вакътыны танымадынъ, – деди.
Къул къадыннынъ огълу башкъа балалар киби догъды, азат къадыннынъ огълу исе Алланынъ вадесине коре догъды.
Сиз исе, агъа-къардашлар, Исхакъ киби, ваде балаларысынъыз.
эбедий омюрни алмагъа умют бере. Ялан айтмагъан Алла дюньянынъ яраткъанындан эвель бу омюрни бермеге ваде этти,
Ноомий Моав чёллеринде олгъанда, Алланынъ озь халкъына ярдымгъа кельгенини ве оларгъа аш бергенини эшитти, озь келинлеринен ёлгъа чыкъып, Моав чёллеринден эвге догърулды.
Сабалайын турып, РАББИге ибадет эттилер ве кери къайтып, Рамагъа, эвлерине кельдилер. Элкъана къадыны Ханнанен ятты. РАББИ Ханнаны хатырлады.
РАББИ Ханнагъа мерамет эйледи, ве о, юклю олып, даа учь огълан ве эки къыз бала тапты. Яш Смаил исе РАББИнинъ огюнде етишип осьти.