20 Анавы шеэр исе якъын, мен анда чапып етиштиририм. О, уфакътыр. О, уфакъ олгъаны ичюн, мен анда чапайым да, джанымны къуртарайым.
Манъа яхшы олсун ве сенинъ ярдымынънен джаным къуртулсын деп, оларгъа къызкъардашым олгъанынъны айт.
– Сен манъа, къулунъа, о къадар эйилик яптынъ! Мераметинъ манъа буюктир: Сен меним джанымны къуртардынъ! Лякин байырларгъадже мен чапып етамам, белягъа огърап гъайып олурым.
– Яхшы, – деди О. – Мен буны сенинъ хатиринъ ичюн япарым, сен айткъан шеэринъни йыкъмам.
Цоарда яшамагъа къоркъкъаны себептен, Лут шеэрден чыкъып кетти ве дагъларда ерлешти. Эки къызы да онен эди. Лут эки къызынен берабер бир къобада яшай эди.
Къулакъ асынъыз, яныма келинъиз; динъленъиз де, джанынъыз сагъ оладжакъ. Мен сизге эбедий васиет береджегим, Давуткъа берильген сёзлерни береджегим.
– Бермезлер, – деди Йирмея. – Мен санъа айткъан РАББИнинъ сёзюни динъле. О заман эписи яхшы олур, ве сен джанынъны къуртараджакъсынъ.
Шеэрде телюке сигналыны бору чалгъанда, халкъ къоркъмазмы? РАББИнинъ разылыгъы олмайып, бир шеэрнинъ башына беля тюшерми?