11 Эвнинъ къапусы янында олгъан акъайларнынъ, яшы-къартынынъ козьлерини кёр эттилер, ве къапуны къыдырып, оларнынъ эслери кетти.
Ичеридеки акъайлар Луткъа: – Сенинъ даа киминъ бар мында? Киевлеринъми, огъулларынъмы, къызларынъмы, шеэрде киминъ олса, эписини бу ерден алып кет.
Арамлылар бастырып кельгенде, Эль-Яса РАББИге дува этип: – Бу миллетнинъ козьлери кёр олсун! – деди. РАББИ, Эль-Ясанынъ сёзлерине коре, оларны кёр этти.
Ахмакънынъ замети оны ёрулта, о, шеэрге кеткен ёлны биле бильмез.
Узун ёлдан болдургъанда: «Умютим гъайып олды», – айтмадынъ. Эп даа такъат таптынъ, шунынъ ичюн кучьтен тюшмединъ.
Неден ёлунъны денъиштирип, о къадар чокъ долашасынъ? Ашшур сени насыл масхара эткен олса, Мысыр да сени масхара этеджек.
Энди Рабби санъа къаршы къол котерди. Сен кёр оладжакъсынъ ве бир къач вакъыткъадже кунешни корьмейджексинъ, – деди. Шу ань бу адамнынъ козьлери думангъа ве къаранлыкъкъа толды. Энди о анда-мында урулып, озюне етекчи къыдыра башлады.