15 – Мен кульмедим, – деп ялан айтты къоркъкъан Саре. – Ёкъ, – деди онъа РАББИ, – сен кульдинъ.
Манъа яхшы олсун ве сенинъ ярдымынънен джаным къуртулсын деп, оларгъа къызкъардашым олгъанынъны айт.
РАББИ ичюн къыйын ве япып оламайджакъ шей бармы? Келеджек йылы, кесильген куню Мен санъа келирим, ве о заман Сареде энди огълан бала олур, – деди.
Акъайлар, ёлларыны девам этмек ичюн, ерлеринден турдылар ве Содомгъа ёл алдылар. Оларны озгъармакъ ичюн, Ибраим оларнен кетти.
РАББИ Хаинден: – Сенинъ къардашынъ Хабиль къайда? – деп сорады. – Бильмейим, – деди Хаин. – Мен не, къардашыма къаравулыммы?
Лякин о, апайына бойле джевап берди: – Къабакъбаш къадын дайын лаф этесинъ. Алладан яхшылыкъны къабул этип, аджеба яманлыкъны къабул этмейджекмизми? Башына тюшкенлерине бакъмадан, Эюп озь айткъанында гуна ишлемеди.
Керчек сёзлернинъ омрю узакъ, ялан лафнынъ исе – къыскъа.
Гуналарыны гизлеген адам хайырыны корьмез, тёвбе этип оларны ташлагъангъа исе мерамет этерлер.
Иса бир кереден Озь рухунен оларнынъ фикирлерине далды да, оларгъа шойле деди: – Сизинъ юреклеринъиздеки тюшюнджелер недир!
О вакъыт, къапуны къаравул эткен къыз Пётрдан: – Сен де о адамнынъ шегиртлеринден дегильсинъми? – деп сорады. – Ёкъ! – деди Пётр.
Исагъа адамлар акъкъында шаатлыкъ бермек керекмей эди. Адамнынъ юрегинде не олгъаныны О, Озю биле эди.
Энди биз билемиз, Къанун нени буюргъан олса, Къанунгъа коре яшагъанлар ичюн буюра. О вакъытта ич кимсе озюни акъламакъ ичюн бир сёз айтып оламаз ве Алланынъ огюнде бутюн дюнья къабаатлы оладжакъ.
сизинъ акъылларынъыз янъы олмакъ керек,
Бири-биринъизге ялан айтманъыз, чюнки сизлер ичинъиздеки эски адамны яман япкъанларынен берабер озюнъизден айырдынъыз
Эгер: «Гунамыз ёкъ», – десек, озь-озюмизни алдатамыз ве ичимизде акъикъат булунмай.