12 Саре ичинден кулип: – Манъамы, къартайгъанымда, бу къуванчкъа саип олмакъ? Эфендим де энди къарт, – деп тюшюнди.
Ибраим бет устюне йыкъылды ве кулип, озю-озюне: «Юз яшлы къарттан огълан бала олурмы, аджеба? Эм де докъсан яшына кельген Саре догъармы, аджеба?» – тюшюнди.
РАББИ Ибраимге: – Саренинъ: «Манъа, къарт къадынгъа, бала тапмакъмы?» – деп кульгени недир?
Эль-Яса онъа: – Бир йыл кечкен сонъ, тамам шу вакъытта сен къолунъда огълунъны тутаджакъсынъ, – деди. Къадын исе: – Ёкъ, эфендим! Алланынъ адамы, мени, къулунъны, алдатма! – деди.
Бошуна сизлер эрте турасынъыз, чокъ вакъыт чалышып раатланмайсынъыз, замет этип отьмегинъизни къазанасынъыз. РАББИ исе севгенине юкъу берер.
«Токътанъыз да, билинъиз: Мен – Аллам. Халкълар арасында Мени юксельтеджеклер, ер юзюнде Мени юксельтеджеклер».
Бойлеликнен, эр биринъиз озь апайларынъызны, озюнъизни киби, севинъиз. Апай исе озь акъайыны урьмет этсин.
Бойлеликнен, Саре Ибраимни динълей эди ве онъа «эфендим» дей эди. Эгер сизлер яхшылыкъ япсанъыз ве ич бир шейден къоркъмасанъыз, сизлер Саренинъ къызлары олурсынъыз.
Ярыкълашып башлагъанда, къадын саиби олгъан эвге къайтып кельди ве босагъагъа йыкъылып, анда кунеш чыкъкъандже ятты.