7 РАББИнинъ Мелеги оны сахрадаки сув чокърагъы янында тапты. Бу сув чокърагъы Шургъа кеткен ёлда ерлешкен эди.
Ибраим андан чыкъып, Негев деген ерге ёл алды ве Къадешнен Шур арасында яшап башлады. Сонъ вакътынджа Герар шеэринде ерлешти.
Алла огъланнынъ сесини эшитти. Алланынъ Мелеги коктен Хагъарны чагъырып, бойле деди: – Не олды санъа, Хагъар? Къоркъма. Алла огъланнынъ сесини о олгъан еринде эшитти.
Тур, огъланны котер да, оны къолундан тут. Мен ондан буюк миллет асыл этеджегим.
Алла онынъ козьлерини ачты, ве Хагъар суву олгъан къуюны корьди. Барып, мешин торбаны сувгъа толдурды ве огълангъа ичирди.
Лякин РАББИнинъ Мелеги коктен оны: – Ибраим, Ибраим! – деп чагъырды. – Мен мындам, – деди Ибраим.
РАББИнинъ Мелеги Ибраимни экинджи кере коктен чагъырып,
Бабамнынъ эвинден ве сой-сопларымнынъ еринден мени алгъан, манъа: «Бу ерни эвлятларынъа береджегим», – деген ве ант эткен РАББИ, коклернинъ Алласы, сенинъ огюнъде Озюнинъ мелегини ёллайджакъ, ве сен андан огълума апай аладжакъсынъ.
Онынъ эвлятлары Ашшургъа тараф Мысыр огюнде олгъан Хавиладан башлап Шургъадже ерлештилер. Олар озь агъа-къардашларынен душманлыкъта яшай эдилер.
«Якъуп!» – деп чагъырды мени тюшюмде Алланынъ Мелеги. «Мен мындам», – дедим мен.
Муса исраиллилерни Къызыл денъиз янындан алып кетти, ве олар Шур сахрасына кельдилер. Сахра бою учь кунь кеттилер, амма сувны тапалмадылар.
Тикенли чалынынъ ортасындан онъа атешнинъ алевинде РАББИнинъ Мелеги пейда олды. Муса тикенли чалы атешнен янгъаныны, амма янып битмегенини корьди.
РАББИнинъ козю эр бир ерни корер, эм яхшы, эм яман адамны.
Шаул амалеклилерни Хавиладан, Мысырдан шаркъта олгъан Шургъа къадар къырды.