14 Амма Мен оларны къул эткен миллетни суд этеджегим. Бундан сонъ эвлятларынъ андан буюк мал-мулькнен кетеджеклер.
Сонъ Исраиль Юсуфкъа бойле деди: – Мен о бир дюньягъа кетем, лякин Алла сизнен оладжакъ ве сизни баба-деделеринъизнинъ топрагъына къайтараджакъ.
Юсуф агъа-къардашларына: – Мен о бир дюньягъа кетем, – деди. – Лякин Алла мытлакъа сизге ярдымгъа келир ве сизни бу ерден чыкъарып, Ибраимге, Исхакъкъа ве Якъупкъа емин эткен ерге алып кетер.
Душманларындан олар зулум чектилер, оларнынъ къолу астында баш эгип юрдилер.
Исраильни денъиз ортасындан кечирди, – акъикъатен эбедийдир Онынъ севгиси, –
гедженинъ сабысы олсун деп, ай ве йылдызларны яратты, – акъикъатен эбедийдир Онынъ севгиси!
Сенинъ тилинъ олюм кетирмеге ниетлене, о, – кескин устра киби, сенинъ ичинъ къара.
Яры геджеде РАББИ Мысыр топрагъында олгъан эписи биринджи догъгъан балаларны, тахтында отургъан фыравуннынъ биринджи догъгъан баласындан башлап, зинданда отургъан эсирнинъ биринджи догъгъан баласынадже, ве айванларнынъ бутюн биринджи балаларыны ольдюрди.
Бойлеликнен, бар. Мен сени фыравунгъа ёллайым. Исраиль огъулларыны, Меним халкъымны Мысырдан чыкъар.
Амма оларны къул эткен миллетни Мен махкеме этеджегим. Бундан сонъ олар андан кетеджек, бу ерде Манъа ибадет этеджеклер, – деди.
Сизлерни исе РАББИ демир ириткен собадан, Мысырдан алып чыкъты. Бугунь олгъанынъыз киби, сиз Онынъ шахсий халкъы оладжагъынъызны истей эди.
РАББИ козюмизнинъ огюнде бельгилер косьтерди ве буюк аджайип шейлер япты, Мысыргъа, фыравунгъа ве онынъ бутюн эвине белялар ёллады.
Бизим Алламыз – РАББИдир. О бизлерни ве деделеримизни Мысыр топрагъындан, къуллукъ эвинден алып чыкъты, козьлеримизнинъ огюнде буюк аляметлерни косьтерди, биз кеткен бутюн ёл бою ве биз кечкен халкълардан бизни къорчалады.
Якъуп Мысыргъа кельген сонъ, бабаларынъыз РАББИни чагъырып башлады, ве РАББИ оларгъа Муса ве Харунны ёллады. Олар бабаларынъызны Мысырдан чыкъарып, бу ерде ерлештирдилер.