Исмаил акъкъындаки риджанъны да эшиттим. Мен оны мытлакъа багъышларым, онъа чокъ бала берерим ве онынъ эвлятларыны пек чокъ сайылы этерим. Ондан он эки башлыкъ догъаджакъ, ве Мен ондан улу халкъ асыл этерим.
Бундан сонъ бакъсам, буюк бир топлам, эр бир миллеттен, эр къабиледен, эр халкътан ве тиллерден олгъан, эсабына етип олмагъан адамлар тахтнынъ алдында, Къозунынъ огюнде тура эди. Эписи беяз урба кийип, къолларында пальма пытакъларыны тута эдилер.
Олар озь айван сюрюлеринен, озь чадырларынен, сарынчкъа киби чокъ олып басып келе эдилер. Оларнынъ ве девелерининъ сайысы ёкъ эди. Келип, бутюн мемлекетни дарма-дагъын эте эдилер.