7 Алла къуббени яратты ве къуббе тюбюндеки сувларны къуббе устюндеки сувлардан айырды. Ойле де олды.
Сонъ Алла: – Топракъ осюмликлерни: урлугъыны берген отларны ве чешитине коре урлугъы ичинде олгъан махсул берген мейва тереклерини осьтюрсин, – деди. Ойле де олды.
Олар ер юзюни ярыкълатмакъ ичюн, кок къуббесинде ярыкъ менбалары олсунлар, – деди. Ойле де олды.
Сонъ Алла: – Топракътан чешитине коре тири джан: сойларына коре айванлар, сюйрелип юрген махлюкълар ве ер юзюндеки кийик айванлар чыкъсынлар, – деди. Ойле де олды.
Алла къуббени «кок» деп адландырды. Акъшам тюшти, саба ачылды – бу, экинджи кунь эди.
Сонъ Алла: – Коклер тюбюндеки сувлар бир ерге топлансынлар, ве къуру топракъ пейда олсун, – деди. Ойле де олды.
Булутларынынъ ичине сувларны къапата, оларнынъ агъырлыгъы тюбюнде булутлар йыртылмаз.
Буны Якъупкъа низамнаме деп къойды, Исраильге эбедий васиет деп берди.
Эгер сени унутсам, эй, Ерусалим, онъ къолум мени унутсын!
Эй, коклернинъ коклери, эй, кок устюндеки сувлар, Оны макътанъыз!
Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры.
Агъыр куньде РАББИ сени эшитсин, Якъупнынъ Алласынынъ Ады сени къорчаласын!
Булутлар сувгъа толса, ерге ягъмур ягъдырыр. Терек истер дженюп, истер шимальге йыкъылыр, йыкъылгъан еринде де къалыр.
Адамлар шашып къалдылар ве бир-бирлерине: – Кимдир бу я? Ель де, голь де Онъа бойсуналар! – дедилер.