21 அதுகளிஞட்டு, பேறெ ஒந்து தூதங், ஆட்டுக்கல்லின ஹாற உள்ளா ஒந்து தொட்ட கல்லின கடலாளெ எருதட்டு, “பாபிலோன் பட்டணமே! இந்த்தெதென்னெ நின்னும் எறிவுரு; நீ இத்தா சல இனி காணே காண.
அதுகளிஞட்டு, சக்தியுள்ளா பேறெ ஒந்து தூதங் ஆகாசந்த எறங்ஙி பொப்புது கண்டிங்; அவங், மளெமோடத உடுப்பாயிற்றெ ஹைக்கித்தாங்; அவன தெலேமேலெ மளெபில்லு உட்டாயித்து; அவன முசினி சூரியன ஹாற பொளிச்ச உள்ளுதாயிற்றும், அவன காலு கிச்சுகெண்டலா ஹாரும் உட்டாயித்து.
எந்நங்ங, ராட்ச்சஸ ஹாவு தோற்றுத்து; அதுகொண்டு, ஹாவிகும், அதன தூதம்மாரிகும் சொர்க்காளெ சல இல்லாதெ ஆத்து.
தீவும், மலெயும் ஒக்க காணாதெ ஆயிண்டுஹோத்து.
அது கண்டட்டு, ஆக்க அஞ்சி, தூர நிந்தட்டு, ‘அய்யோ! பாபிலோனே! மகா பாபிலோன் பட்டணமே! ஒறப்புள்ளா பட்டணமே! ஈசு பெட்டெந்நு நினங்ங இந்த்தல சிட்ச்செ கிடுத்தல்லோ’ ஹளி ஹளுரு.
வீணெ பாசாக்க, பாட்டுக்காரு, கொளலு உருசாக்க, கொம்பு உருசாக்க, அந்த்தெ ஒந்து சங்கீதம், நின்னப்படெ இனி கேள; இனி ஒந்து கைத்தொழிலாளியும் நின்னப்படெ உட்டாகரு; இனி ஒந்து அரெகல்லின ஒச்செயும் நின்னப்படெ உட்டாக.
அதுகளிஞட்டு, ஒந்து தொட்ட பெள்ளெ சிம்மாசனதும், அதனமேலெ ஒப்பாங் குளுதிப்புதும் கண்டிங்; அவன முந்தாக சொர்க்கம், பூலோகும் இத்தா சலதென்னெ இல்லாதெ ஆயிண்டுஹோத்து.
அம்மங்ங, “முத்திரெத ஒக்க ஹொடிசி, சுருளுபுஸ்தகத தொறெவத்தெ யோக்கிதெ உள்ளாவாங் ஏற?” ஹளி, ஒச்செகாட்டி ஹளா ஒந்து சக்தி உள்ளா தூதனும் நா கண்டிங்.