2 “ஈ ஜனங்ஙளா காமங்ங நனங்ங பயங்கர சங்கட பந்தாதெ; ஈக்க இந்திக மூறுஜின ஆத்து தீனி தின்னாதெ நன்னகூடெ இப்புது.
ஏசு கரேக பந்து தோணிந்த எறங்ஙி நோடங்ங, ஈ ஜனங்ஙளெல்லாரும் ஏசின காத்தண்டு குளுதுதீரெ; ஏசு அது கண்டட்டு ஆக்களமேலெ பரிதாபபட்டு, ஆக்களாளெ தெண்ணகாறாயி இத்தாக்கள ஒக்க சுகமாடிதாங்.
ஏசு ஆக்களமேலெ தயவுபிஜாரிசிட்டு, ஆக்கள கண்ணின முட்டிதாங்; ஆகதென்னெ ஆக்கள கண்ணிக காழ்ச்செ கிடுத்து; எந்தட்டு ஆக்க ஏசினகூடெ ஹோதுரு.
அல்லி பந்தித்தா ஜனக்கூட்ட, மேசத்தெ ஆளில்லாத்த ஆடுகூட்டத ஹாற செதறி இப்புதும், சகாசத்தெ ஒப்புரும் இல்லாதெ தளர்ந்நு இப்புதும் கண்டட்டு, ஏசிக ஆக்களமேலெ பரிதாபப்பட்டாங்.
அம்மங்ங ஏசு, பரிதாபபட்டு கையாளெ அவன முட்டிட்டு, “நனங்ங மனசுட்டு; நினங்ங சுகஆட்டெ” ஹளி ஹளிதாங்.
எந்நங்ங ஏசு அதங்ங சம்சிபில்லெ, “நீ நின்ன ஊரிக ஹோயி, நின்ன குடும்பக்காரு எல்லாரினகூடெயும், தெய்வ நினங்ங கருணெ காட்டி ஒள்ளேது கீதுதன ஆக்களகூடெ ஒக்க ஹளு” ஹளி ஹளிட்டு, அவன ஹளாய்ச்சுபுட்டாங்.
அந்த்தெ ஆக்க எல்லாரும் தோணியாளெ ஹத்தி, மருபூமியாளெ தனிச்சு ஒந்து சலாக ஹோதுரு.
ஏசு கரேக பந்து தோணிந்த எறங்ஙி நோடங்ங, அல்லி எம்பாடு ஜனங்ஙளு பந்து கூடித்துரு; ஆக்க, மேசத்தெ ஆளில்லாத்த ஆடுகூட்டத ஹாற இப்புது கண்டட்டு, ஏசு ஆக்களமேலெ பரிதாபபட்டு தெய்வதபற்றி கொறே காரியங்ஙளு ஹளிகொடத்தெகூடிதாங்.
ஈக்களாளெ பலரும் தூரந்த பந்துதுகொண்டு, நா ஈக்கள ஹட்டிணியாயிற்றெ ஊரிக ஹளாய்ச்சங்ங, பட்டெயாளெ தளநண்டு ஹோப்புறல்லோ” ஹளி ஹளிதாங்.
அது இவன கொல்லத்தெ பேக்காயிற்றெ கொறேபரச கிச்சினாளெயும், நீரினாளெயும் தள்ளி கிடிகிண்டித்து; நின்னகொண்டு ஏனிங்ஙி கீவத்தெ பற்றிதங்ங நங்களமேலெ பரிதாபபட்டு, உபகார கீதுதருக்கு” ஹளி ஹளிதாங்.
அல்லிந்த ஹொறட்டு தன்ன அப்பனப்படெ ஹோயிண்டித்தாங்; அம்மங்ங அப்பாங் தன்ன மங்ங தூரந்த பொப்புது கண்டட்டு, நன்ன மைத்தி பந்துட்டனல்லோ! ஹளிட்டு, பேக ஓடி ஹோயி மங்ஙா! ஹளி ஊதட்டு, அரியெ ஹோயி கெட்டிஹிடுத்து முத்த தைக்கிதாங்.
அம்மங்ங எஜமானனாயிப்பா ஏசு, தயவுபிஜாரிசிட்டு அவளகூடெ, “அளுவாட ஹளி ஹளிட்டு,
அந்த்தெ ஏசு, எல்லா விததாளெயும் தன்ன ஜனாக ஒந்து அண்ணனாயிற்றெ இப்புது முக்கிய ஹளி கண்டாங்; ஆ வகெயாளெ சத்தியநேரு உள்ளாவனாயி தெய்வாக சேவெகீது, தன்ன ஜனதமேலெ கருணெ காட்டத்தெகும், ஒந்து தொட்டபூஜாரியாயிற்றெ இப்பத்தெகும், தெற்று குற்றாக பரிகார கீவத்தெ கழிவுள்ளாவனாயி இத்தீனெ.
ஆ தொட்ட பூஜாரியாயிப்பா ஏசிக மாத்தறே நங்கள புத்திமுட்டும், சங்கடம் கொத்துகிட்டுகொள்ளு; அவங் ஈ பூமியாளெ மனுஷனாயி ஜீவுசதாப்பங்ங தென்னெ எல்லா விததாளெயும் நங்கள ஹாற தென்னெ கஷ்ட சகிச்சாவனாப்புது; எந்நங்ங, அவங் ஒரிக்கிலும் தெற்று குற்ற கீதுபில்லெ.
எந்நங்ங அந்த்தெ நேமிசிப்பா அவங் தொட்டபூஜாரியாயிற்றெ இத்தங்ஙும், தெய்வகாரெயாளெ ஒறப்பில்லாத்தாவனாயி இப்புதுகொண்டு, மற்றுள்ளாக்க கீவா காரெ தெற்றாப்புது ஹளி அறியாத்தாக்களாயி, தெற்று குற்ற கீதீரெ ஹளிட்டுள்ளுதன அவங் மனசிலுமாடீனெ.