49 அம்மங்ங ஏசு அல்லி நிந்தட்டு, “அவன ஊதண்டு பரிவா” ஹளி ஹளிதாங்; ஆக்க அவன ஊதட்டு, “அஞ்சுவாட! தைரெயாயிற்றெ எத்துபா, ஏசு நின்ன ஊதீனெ” ஹளி ஹளிரு.
அல்லி இப்பங்ங ஒந்து தளர்வாத தெண்ணகாறன செல ஆள்க்காரு தண்டுகெட்டி ஹொத்தண்டு பந்துரு; ஏசு ஆக்கள நம்பிக்கெத கண்டட்டு, ஆ தளர்வாத தெண்ணகாறனகூடெ, “தைரெயாயிற்றெ இரு; நீ கீதா தெற்று குற்றத ஒக்க ஷெமிச்சுஹடதெ” ஹளி ஹளிதாங்.
ஆகளே அவங் ஹொத்தித்தா பொதப்பின எருதட்டு, சாடி எத்து ஏசினப்படெ பந்நா.
அம்மங்ங ஏசு அல்லி நிந்தட்டு, “அவன நன்னப்படெ கூட்டிண்டுபரிவா” ஹளி ஹளிதாங்.
மார்த்தா அந்த்தெ ஹளிட்டு, அவள திங்கெ மரியாளின ஊளத்தெ ஹோதா. அவளப்படெ ஹோயிட்டு, “குரு பந்துதீனெ, நின்ன ஊதீனெ” ஹளி அவள கீயாளெ ஹளிதா.
அந்த்தெ ஏசு, எல்லா விததாளெயும் தன்ன ஜனாக ஒந்து அண்ணனாயிற்றெ இப்புது முக்கிய ஹளி கண்டாங்; ஆ வகெயாளெ சத்தியநேரு உள்ளாவனாயி தெய்வாக சேவெகீது, தன்ன ஜனதமேலெ கருணெ காட்டத்தெகும், ஒந்து தொட்டபூஜாரியாயிற்றெ இப்பத்தெகும், தெற்று குற்றாக பரிகார கீவத்தெ கழிவுள்ளாவனாயி இத்தீனெ.
ஆ தொட்ட பூஜாரியாயிப்பா ஏசிக மாத்தறே நங்கள புத்திமுட்டும், சங்கடம் கொத்துகிட்டுகொள்ளு; அவங் ஈ பூமியாளெ மனுஷனாயி ஜீவுசதாப்பங்ங தென்னெ எல்லா விததாளெயும் நங்கள ஹாற தென்னெ கஷ்ட சகிச்சாவனாப்புது; எந்நங்ங, அவங் ஒரிக்கிலும் தெற்று குற்ற கீதுபில்லெ.