65 அம்மங்ங தொட்டபூஜாரி தாங் ஹைக்கித்தா துணித பலிச்சுகீறிட்டு, “இவங் தெய்வத அவன அப்பனாப்புது ஹளி தூஷண ஹளிதீனெ; இனி நங்காக சாட்ச்சி ஏனாக? இத்தாக நோடிவா! இவங் ஹளிதன நிங்களே கேட்டுறல்லோ!
அம்மங்ங செல வேதபண்டிதம்மாரு “இவங் தெய்வத அவமானபடுசுதாப்புதல்லோ!” ஹளி ஆக்கள மனசினாளெ பிஜாரிசிரு.
ஏசு அந்த்தெ ஹளத்தாப்பங்ங வேதபண்டிதம்மாரும் பரீசம்மாரும், இவங் இந்த்தெ ஹளுது தெய்வ குற்றல்லோ! தெய்வதகொண்டு மாத்றே தெற்று குற்றாக மாப்பு கொடத்தெ பற்றுகொள்ளு; இவங் ஏனாக இந்த்தெ ஒக்க ஹளிண்டு கூடிப்புது ஹளி ஆக்கள மனசினாளெ பிஜாரிசிரு.
அம்மங்ங யூதம்மாரு ஏசினகூடெ, “ஒள்ளெ காரெ கீதுதுகொண்டல்ல, நீ நின்ன தெய்வாக சமமாயிற்றெ மாடி, தெய்வத மதிப்பின கொறச்சுட்டெ; அதங்ங பேக்காயிற்றெ ஆப்புது நின்னமேலெ கல்லெறிவுது; நீ மனுஷனாயி இப்பங்ங நின்னும் தெய்வ ஹளி ஹளுது எந்த்தெ?” ஹளி ஹளிரு.
அந்த்தெ இப்பங்ங, அப்பாங் நன்ன தெரெஞ்ஞெத்தி, ஈ லோகாக ஹளாய்ச்சுதுகொண்டும், ‘நா தெய்வத மங்ஙனாப்புது’ ஹளி ஹளிதுகொண்டும், ‘நீ தெய்வத மதிப்பு கொறச்சுட்டெ’ ஹளி நிங்க ஹளுது ஏனாக?
அம்மங்ங, அப்போஸ்தலனாயிப்பா பர்னபாசும், பவுலும், இது அருதட்டு, கூட்டத எடேக ஓடி ஹோயி, தங்கள வஸ்த்தற கீறிட்டு,