37 பேதுறினும், செபதி ஹளாவன மக்களாயிப்பா யாக்கோபினும், யோவானினும் கூட்டிண்டுஹோயி, துக்கப்படெத்தெகும், பேதெனெபடத்தெகும் தொடங்ஙிதாங்.
ஆறுஜின களிஞட்டு, ஏசு பேதுறினும் யாக்கோபினும், அவன தம்ம யோவானினும் கூட்டிண்டு தனிச்சு இப்பத்தெபேக்காயி எகராயிற்றெ இப்பா ஒந்து மலேக ஹோதாங்.
அதுகளிஞட்டு செபதி ஹளாவன ஹிண்டுரு அவள எருடு மக்களும் கூட்டிண்டு ஏசினப்படெ பந்து காலிக பித்து கும்முட்டட்டு, “நனங்ங ஒந்து உபகார கீதுதருக்கு” ஹளி கேட்டா.
அந்த்தெ ஒந்துஜின ஏசு கலிலா கடலோரகூடி நெடது ஹோயிண்டிப்பங்ங, மீன்ஹிடிகாறாயிப்பா பேதுரு ஹளா சீமோனும், அவன தம்ம அந்திரேயனும்கூடி கடலாளெ பலெஹைக்கி மீன்ஹிடுத்தண்டிப்புது கண்டட்டு,
அந்த்தெ கொறச்சுதூர ஹோப்பதாப்பங்ங, செபதி ஹளாவனும், அவன மக்களாயிப்பா யாக்கோபினும், யோவானினும் ஏசு கண்டாங்; அம்மங்ங ஆக்க அண்ணதம்மந்தீரு, ஆக்கள அப்பன தோணியாளெ நிந்தட்டு, மீன்பலெதெ கச்சி ஒயித்துமாடிண்டித்துரு; ஏசு ஆக்களகூடெ, “நன்னகூடெ பரிவா” ஹளி ஹளிதாங்.
எந்தட்டு ஏசு, பேதுறினும், யாக்கோபினும், அவன தம்ம யோவானினும் மாத்தற கூட்டிண்டு, தன்னகூடெ பேறெ ஒப்புறினும் கூட்டாதெ,
எந்நங்ங ஏசு ஹிந்திகும் மனசு பேதெனெபட்டு இத்துதுகொண்டு, சக்தியோடெ பிரார்த்தனெ கீதண்டித்தாங்; அம்மங்ங தன்ன சரீரந்த பெசர்ப்பு சோரெ துளி சொட்டா ஹாற நெலதமேலெ சொட்டிண்டித்து.
“ஈக நன்ன மனசு சங்கடபட்டாதெ, நா ஏன ஹளுது? ‘அப்பா ஈ கஷ்டந்த நன்ன காத்தணுக்கு’ ஹளி கேளுனோ? இல்லெ! கஷ்ட சகிப்பத்தெ பேக்காயாப்புது நா ஈ பூமிக பந்திப்புது” ஹளி ஹளிட்டு,