40 களெத ஒக்க கூட்டிசேர்சிட்டு கிச்சினாளெ ஹைக்கி சுட்டுகரிப்பா ஹாற தென்னெ ஈ லோகத அவசான காலதாளெயும் நெடிகு.
மனுஷனாயி பந்நாவங்ங எதிராயிற்றெ ஏரிங்ஙி ஒப்பாங் ஏனிங்ஙி ஹளித்துட்டிங்ஙி தெய்வ மாப்பு தக்கு; எந்நங்ங, பரிசுத்த ஆல்ப்மாவிக எதிராயிற்றெ ஏவனிங்ஙி கூட்டகூடிதங்ங ஈ லோகாளெயும், தெய்வ பரிப்பா லோகதாளெயும் அவங்ங மாப்பு கிட்ட.”
முள்ளுகாடினாளெ பித்தா பித்திக ஒத்தாக்களும் வஜனத கேளுரு; எந்நங்ங ஆக்க, ஹண உட்டுமாது எந்த்தெ? சுகமாயிற்றெ ஜீவுசுது எந்த்தெ? நாளேக பேக்காயி ஏனொக்க கீவுது? ஹளிட்டுள்ளா பல சிந்தெயும், பேறெ பல லோக ஆசெயும் ஆக்கள ஹிடுத்து மூடதாப்பங்ங, வஜனாத மறது ஆக்களும் பல இல்லாதெ ஆயிண்டுஹோப்புரு.
ஈ களெத பித்திதாவாங் சத்துருவாயிப்பா செயித்தானு, கூயிவுது ஹளுது ஈ லோகத அவசான, தெய்வத தூதம்மாராப்புது கூயிவாக்க.
இதே ஹாற தென்னெ ஈ லோகத அவசான காலதாளெயும் சம்போசுகு; தூதம்மாரு பந்தட்டு சத்தியநேரோடெ ஜீவிசிண்டிப்பாக்கள எடெந்த பேடத்தகாரெ கீது ஜீவிசிண்டிப்பாக்கள ஒக்க பிரிச்சு எத்திட்டு,
அதுகளிஞட்டு, ஏசு ஒலிவமலெயாளெ குளுதிப்பங்ங, சிஷ்யம்மாரு மாத்தற ஏசினப்படெ தனிச்சு பந்தட்டு, “குரூ! இதொக்க எந்த சம்போசுகு? நின்ன வரவிகும், லோக அவசானாகும் அடெயாள ஏன? ஹளி நங்களகூடெ ஹளுக்கு” ஹளி ஹளிரு.
நா நிங்களகூடெ ஹளிதா கல்பனெத ஒக்க அனிசருசத்தெ ஹளிகொடிவா; இத்தோல! லோக அவசான ஆப்பாவரெட்ட எல்லா ஜினாளெயும் நா நிங்களகூடெ இத்தீனெ” ஹளி ஹளிதாங்.
ஈ லோகத கடெசி காலதாளெ ஜீவிசிண்டிப்பா நங்க ஆக்கள ஜீவிதாளெ நெடதுதன பீத்து பாட படிப்பத்தெ ஆப்புது இதொக்க தெய்வ தன்ன புஸ்தகதாளெ எளிதிபீத்திப்புது.
ஏசு அந்த்தெ திரிச்சும், திரிச்சும் ஹரெக்கெ களிச்சித்தங்ங, லோக உட்டாதா காலந்த ஹிந்திகும், ஹிந்திகும் பாடுபடத்தெ வேண்டிபந்திக்கு; அதன பகராக லோக அவசான ஆப்பா ஈ காலதாளெ தெற்று குற்றத நீக்கத்தெ பேக்காயி ஒந்தேபரஸ தன்னதென்னெ ஹரெக்கெ களிப்பத்தெ லோகாக பந்துது.