39 நன்னகையி, காலு ஒக்க நோடிவா; நா தென்னெயாப்புது, நன்ன ஒம்மெ முட்டி நோடிவா; நிங்க நன்ன பேயி ஹளி பிஜாரிசீரெ; எந்நங்ங ஒந்து பேயிக எல்லும், சரீரும் உட்டாகல்லோ? ஹளி ஹளிதாங்.
அம்மங்ங ஏசு, அப்பா, நின்ன கையாளெ நன்ன ஜீவத ஏல்சீனெ ஹளி ஒச்செகாட்டி ஹளிட்டு தன்ன ஜீவத புட்டாங்.
அம்மங்ங ஏசு ஆக்களகூடெ, நிங்க ஏனாக அஞ்சிக்கெ படுது? நிங்கள மனசினாளெ சம்செ ஏனாக?
எந்தட்டு தன்ன கையி, காலு ஒக்க ஆக்காக காட்டிகொட்டாங்.
ஏசு அந்த்தெ ஹளிட்டு, தன்ன எருடு கையிதும், தன்ன அள்ளெதும் ஆக்காக காட்டிகொட்டாங்; சிஷ்யம்மாரு எஜமானன கண்டு சந்தோஷபட்டுரு.
அதுகளிஞட்டு மற்றுள்ளா சிஷ்யம்மாரொக்க அவனகூடெ “நங்க எஜமானன கண்டும்!” ஹளி ஹளிரு. அதங்ங அவங் “ஏசின எருடு கையாளெயும், தன்ன அள்ளெயாளெயும் இப்பா பாசண்டித கண்டு, முட்டி நோடிட்டல்லாதெ நா நம்பத்தெ ஹோப்புதில்லெ” ஹளி ஹளிதாங்.
எந்தட்டு ஏசு தோமாஸினகூடெ, “இத்தோல நன்னகையி! பரலாளெ முட்டிநோடு! நின்ன கையிநீட்டி, நன்ன அள்ளெத முட்டிநோடு! நின்ன சம்செ மாறி நம்பிக்கெ பரட்டெ!” ஹளி ஹளிதாங்.
ஏசு உபத்தரபட்டு சத்துகளிஞட்டு, அவங் ஜீவோடெ இத்துதன அப்போஸ்தலம்மாரு நாலத்துஜினட்ட பல பரச கண்டுரு; ஆ சமெயாளெ ஏசு, பல அல்புத காரியங்ஙளு கீது, தாங் ஜீவோடெ இத்தீனெ ஹளிட்டுள்ளுதன தெளிசி, தெய்வராஜெத பற்றியும் ஆக்காக ஹளிகொட்டாங்.
அந்த்தெ சமாதான தப்பா தெய்வதென்னெ நிங்கள மனசு, ஆல்ப்மாவு, சரீரத ஒக்க பூரணமாயிற்றெ சுத்தி மாடாவாங்; அம்மங்ங நங்கள எஜமானாயிப்பா ஏசுக்கிறிஸ்து பொப்பதாப்பங்ங நங்கள ஜீவித குற்ற இல்லாத்துதாயிற்றெ தெய்வ காத்தங்கு.
ஈ லோகப்பிரகார உள்ளா அப்பனும், அவ்வெயும் நங்கள சிட்ச்சிசதாப்பங்ங, நங்க ஆக்கள அனிசரிசி நெடதீனு; அந்த்தெ இப்பங்ங சொர்க்காளெ இப்பா அப்பங்ங நங்க எத்தறெ மாத்தற அனிசரிசி நெடீக்கு?
ஈ லோக உட்டாப்புதன முச்சே ஜீவ வஜனமாயிற்றெ இத்தாவன நங்கள கண்ணாளெ கண்டும் ஹடதெ, அவங் கூட்டகூடுதன கீயாளெ கேட்டும் ஹடதெ, அவன நங்கள கையாளெ முட்டிகூடி நோடி ஹடதெ.