47 இதொக்க கண்டண்டித்தா நூரு பட்டாளக்காறிக தலவனாயிப்பாவாங், ஈ மனுஷங் நேராயிற்றும் சத்தியநேரு உள்ளாவாங் தென்னெயாப்புது ஹளி ஹளிட்டு, தெய்வத புகழ்த்திதாங்.
அம்மங்ங எருசலேம் அம்பலதாளெ இப்பா தெரெசீலெ மேலெந்த ஹிடுத்து கீளெட்ட எருடாயிற்றெ கீறித்து, பூமியும் குலுங்ஙித்து, பாறெக்கல்லொக்க ஹொட்டித்து.
பட்டாளத்தலவனும், அவனகூடெ ஏசின காவலு காத்தண்டித்தா பட்டாளக்காரும், பூமி குலுக்கதும், அல்லி சம்போசிதா எல்லா காரெதும் கண்டு, அஞ்சி பெறச்சட்டு, “நேராயிற்றெ இவங் தெய்வத மங்ஙதென்னெயாப்புது” ஹளி ஹளிரு.
ஆள்க்காறொக்க அது கண்டட்டு ஆச்சரியபட்டு “மனுஷம்மாரிக இந்த்தல அதிகாரத தெய்வ கொட்டு ஹடதெயல்லோ!” ஹளி தெய்வத வாழ்த்திரு.
அம்மங்ங ஏசின அரியெ நிந்தித்தா ரோமா பட்டாளத்தலவங், ஏசு இந்த்தெ ஹளி ஜீவன புட்டுது கண்டட்டு, “ஈ மனுஷங், நேராயிற்றெ தெய்வத மங்ஙதென்னெயாப்புது” ஹளி ஹளிதாங்.
நங்க கீதா குற்றாகுள்ளா சிட்ச்செயல்லோ தந்திப்புது? இது ஞாயமாயிற்றுள்ளா சிட்ச்செதென்னெ ஆப்புது, எந்நங்ங ஈ மனுஷங் ஒந்து குற்றும் கீதுபில்லல்லோ? ஹளி அவன ஜாள்கூடிதாங்.
யூதம்மாரு பிலாத்தினகூடெ, “நங்காக ஒந்து நேம உட்டு; இவங் ஆ நேமப்பிரகார தென்னெ சாயிக்கு; ஏனாக ஹளிங்ங, இவங் தன்னத்தானே தெய்வத மங்ங ஹளி ஹளிதாங், அதுகொண்டாப்புது” ஹளி ஹளிரு.