63 அம்மங்ங, ஏசினகொண்டு ஹோயி காவல் காத்தண்டித்தா ஆள்க்காறொக்க கூடிட்டு, ஏசின பரிகாசகீது ஹுயிவத்தெகூடிரு.
எந்தட்டு அவங் அல்லிந்த ஹொறெயெ ஹோயி, மனசங்கடத்தோடெ அத்தாங்.
அந்த்தெ ஈ தொட்டபூஜாரி ஏசினகூடெ, தன்ன சிஷ்யம்மாராபற்றியும், தன்ன உபதேசத பற்றியும் ஒக்க கேட்டு அன்னேஷிதாங்.
ஏசு இந்த்தெ ஹளிதாகண்டு, அரியெ நிந்தித்தா ஒந்து கெலசகாறங், “தொட்டபூஜாரிகூடெ இந்த்தே உத்தர ஹளுது?” ஹளி ஹளிட்டு, ஏசின கென்னெக ஓஙி ஹுயிதாங்.
நங்காக நம்பிக்கெ தந்து, தொடங்ஙி பீப்பாவனும், அதன நிவர்த்தி கீவாவனுமாயிப்பா ஏசினமேலெ நங்கள கண்ணு இறபேக்காத்து; தனங்ங கிட்டத்துள்ளா சந்தோஷத ஓர்த்து, அவமானத வகெபீயாதெ குரிசு பாடின சகிச்சாங்; அதுகொண்டு ஈக தெய்வத பலபக்க குளுதுதீனெ.
தன்னமேலெ ஆமாரி குற்ற ஹளிட்டும், அதங்ங திரிச்சு ஒந்தும் ஹளிபில்லெ; தன்ன கஷ்டப்படுசதாப்பங்ங பகராக நா அந்த்தெ கீவிங் இந்த்தெ கீவிங் ஹளி ஒந்தும் ஹளிபில்லெ; ஞாயமாயிற்றெ விதிப்பத்தெ கழிவுள்ளா தெய்வதகையி தன்ன ஏல்சிகொட்டாங்.