15 ஏனாக ஹளிங்ங, நிங்க ஆக்களகூடெ கூட்டகூடதாப்பங்ங, எந்த்தெ கூட்டகூடுக்கு ஏன ஹளுக்கு ஹளிட்டுள்ளா புத்தித நா நிங்கள பாயாளெ தப்பிங்; அம்மங்ங, ஆக்க நிங்களகூடெ ஒந்தும் திரிச்சு ஹளாரரு.
ஆ சமெயாளெ, ஏன கூட்டகூடுக்கு ஹளி பரிசுத்த ஆல்ப்மாவு நிங்காக புத்தி தக்கு” ஹளி ஏசு ஹளிதாங்.
அதே ஹாற தென்னெ நன்ன நம்பாத்த, நிங்கள அவ்வெ, அப்பாங், நிங்கள அண்ணதம்மந்தீரும், நிங்கள சொந்த பெந்தக்காரும், நிங்கள கூட்டுக்காரும் நிங்கள கொல்லத்தெபேக்காயி ஆக்களகையி ஹிடுத்து கொடுரு; அம்மங்ங ஆக்க நிங்களாளெ செலாக்கள கொல்லுரு.
எந்தட்டு ஏசு தெய்வ வஜன ஆக்காக மனசிலாப்பத்தெ பேக்காயி, ஆக்கள மனசு தொறதுகொட்டட்டு,
அம்மங்ங, ஆக்க எல்லாரும் பரிசுத்த ஆல்ப்மாவினாளெ தும்பி, பரிசுத்த ஆல்ப்மாவு ஆக்காக கொட்டா கழிவு அனிசரிசி, பலவித பாஷெயாளெ கூட்டகூடத்தெ தொடங்ஙிரு.
அந்த்தெ பவுலு, சத்திய ஜீவிதாதபற்றியும், அச்சடக்கதபற்றியும், இனி பொப்பத்துள்ளா காலத ஞாயவிதிபற்றியும் கூட்டகூடதாப்பங்ங, பெலிக்ஸிக அஞ்சிக்கெ ஹுக்கித்து; அம்மங்ங அவங் பவுலாகூடெ, “மதி, மதி! ஈக நீ ஹோயுடு; நனங்ங சவேரி கிட்டதாப்பங்ங நின்ன ஊளக்கெ” ஹளி ஹளிதாங்.
அம்மங்ங அகரிப்பா ராஜாவு பவுலா நோடிட்டு, “நீ ஹளுது கேளதாப்பங்ங, கொறச்சு நேரதாளெ நன்னும் கிறிஸ்தியானி மாடியுடுவெ ஹளியாப்புது தோநுது” ஹளி ஹளிதாங்.
எந்நங்ங, ஸ்தேவானின வாக்கிகும், பரிசுத்த ஆல்ப்மாவு அவங்ங கொட்டா அறிவிகும் எதிர்த்து, அவனகூடெ கூட்டகூடத்தெ ஆக்களகொண்டு பற்றிபில்லெ.
அதுமாத்தறல்ல, நா ஒள்ளெவர்த்தமான அருசதாப்பங்ங அதனாளெ ஹளிப்பா சொகாரெத மனசிலுமாடத்தெகும், தைரெயாயிற்றெ கூட்டகூடத்தெ பேக்காயும் பிரார்த்தனெ கீயிவா.
நிங்காக அந்த்தல கஷ்ட பொப்பா சமெயாளெ, அதன சகிப்பத்துள்ளா அறிவில்லாத்தாக்களாயி இத்தங்ங, அறிவு தப்பா தெய்வதகூடெ கேட்டு பொடிசிணிவா; ஏனாக ஹளிங்ங, தெய்வதகூடெ அறிவு பேக்கு ஹளி கேளா எல்லாரிகும் தெய்வ தாராளமாயிற்றெ கொடுகு; நினங்ங அறிவில்லே? ஹளி ஜாள்கூடாவனல்ல தெய்வ.