36 ஏனாக ஹளிங்ங, ஆக்க சாயாத்த தூதம்மாரா ஹாற தென்னெ இப்புரு; ஆக்க ஜீவோடெ எத்துதுகொண்டு தெய்வத மக்களாயி தென்னெ இப்புரு.
சத்தட்டு ஜீவோடெ ஏளாக்க ஒப்புரும் ஹெண்ணு கொடுதும் இல்லெ, ஹெண்ணு கெட்டுதும் இல்லெ; ஆக்க எல்லாரும், சொர்க்காளெ இப்பா தூதம்மாரா ஹாற இப்புரு.
சத்தாக்கள ஒக்க, தெய்வ ஜீவோடெ ஏள்சங்ங, அல்லி ஒப்புரும் ஹெண்ணு கெட்டுதும் இல்லெ, ஹெண்ணு கொடுதும் இல்லெ; ஆக்க எல்லாரும், சொர்க்காளெ இப்பா தூதம்மாரா ஹாற இப்புரு.
எந்த்தெ ஹளிங்ங, நங்கள ஒளெயெ இப்பா ஆல்ப்மாவினகூடெ பரிசுத்த ஆல்ப்மாவும் சேர்ந்நு, நங்க தெய்வத மக்களாப்புது ஹளிட்டுள்ளா ஒறப்பின நங்காக தந்தாதெ.
அந்த்தெ அவன காலா கீளேக கொண்டுபொப்பத்துள்ளா கடெசி சத்துரு ஏற ஹளிங்ங, சாவு தென்னெயாப்புது.
அதே ஹாற தென்னெ, ஏசின நம்பிதாக்க ஜீவோடெ ஏளதாப்பங்ஙும் வித்தியாச உட்டு; மண்ணோடு மண்ணாப்பா சரீரமாயிற்றெ மறெகீதங்ஙும், சாவில்லாத்த ஒந்து சரீரத்தோடெ ஜீவோடெ ஏளுரு.
எந்த்தெ ஹளிங்ங, ஆதாமின ஹாற நங்க மண்ணிந்த ஹுட்டிப்பா ஹேதினாளெ அவன ஹாற தென்னெ, நசிப்பா சரீர உள்ளாக்களாயி இத்தீனு; சொர்க்கந்த பந்தா ஏசுக்கிறிஸ்தினகொண்டு நங்காக ரெட்ச்செ கிட்டிப்புது கொண்டு, சொர்க்காக உள்ளா சரீரும் கிட்டுகு.
கிறிஸ்து பொப்பதாப்பங்ங தன்ன சக்திகொண்டு, சீது ஹோப்பா நங்கள சரீரத, பொளிச்ச உள்ளா தன்ன அதிசய சரீரத ஹாற தென்னெ மாற்றுவாங்; தாங் எல்லதனும் தன்ன கீளேக கொண்டு பொப்பத்தெகும் கழிவுள்ளாவனாப்புது.
இந்த்தெ, ஆதி ஜீவோடெ எத்தாக்க ஒக்க பாக்கியசாலிகளாப்புது; ஆக்க பரிசுத்தம்மாராயிப்புரு; எறடாமாத்த மரணாக ஆக்களமேலெ அதிகார இல்லெ; ஆக்க தெய்வாகும், கிறிஸ்திகும், கெலசகீவா பூஜாரிமாராயி இப்புரு; ஆக்க கிறிஸ்தினகூடெ ஆயிர வர்ஷட்ட பரண நெடத்துரு.
ஆக்கள கண்ணீரு ஒக்க, தெய்வ தொடத்து மாற்றுகு; இனி ஆக்கள எடநடுவு மரண உட்டாக; துக்க உட்டாக; அளுமொறெயும் உட்டாக; சங்கடம் உட்டாக; பண்டத்துது ஒக்க மாறி ஹோயுடுத்து” ஹளி ஹளித்து.
அதங்ங அவங், “பேட! பேட! அந்த்தெ கீவத்தெபாடில்லெ; நினங்ஙும், பொளிச்சப்பாடிமாராயிப்பா கூட்டுக்காறிகும், ஈ புஸ்தகதாளெ எளிதிப்பா வாக்கின ஒக்க கைக்கொண்டு நெடிவா எல்லாரிகும், நா ஒந்து கெலசகாறனாப்புது; நீ, தெய்வத மாத்தறே கும்முடத்தெ பாடொள்ளு” ஹளி ஹளிதாங்.