39 அம்மங்ங ஆ கூட்டதாளெ ஹோயிண்டித்தா பரீசம்மாரு செலாக்க ஏசினகூடெ, “குரூ! நின்ன சிஷ்யம்மாராகூடெ ஒச்செகாட்டாதெ இப்பத்தெ ஹளு” ஹளி ஹளிரு.
அம்மங்ங ஏரோது பண்டிதம்மாரா தனிச்சு ஊதட்டு, “நிங்க நச்சத்தறத எந்த கண்டுரு?” ஹளி கேட்டருதாங்.
“மாயக்காறாயிப்பா வேதபண்டிதம்மாரே! பரீசம்மாரே! நிங்காக கேடுகால தென்னெயாப்புது; ஜனங்ஙளா சொர்க்கராஜெ ஒளெயெ ஹுக்கத்தெ புடாதெ ஹூட்டி பீத்தீரெ; நிங்களும் ஹோகரு; மற்றுள்ளாக்கள ஹோப்பத்தெகும் புடுதில்லெ.
அதுகொண்டு தொட்டபூஜாரிமாரு லாசறினும் கொல்லத்தெ நோடிரு.
அம்மங்ங பரீசம்மாரு தம்மெலெ தம்மெலெ “நங்க கீவுதொக்க பொருதெ ஆத்து; நோடிவா! லோக முழுக்க அவன ஹிந்தோடெ ஹோத்தெ” ஹளி ஹளிரு.
தெய்வ நங்கள ஒளெயெ, தன்ன ஆல்ப்மாவின தந்திப்புது ஏனாக ஹளிங்ங, தெய்வாக மாத்தற சொந்தக்காறாயி ஜீவுசத்தெபேக்காயி ஆப்புது; ஈ காரெ தெய்வத புஸ்தகதாளெ எளிதிபீத்திப்புது பொருதெ ஹளி நிங்க பிஜாருசுவாட.