22 அதங்ங ஆ ராஜாவு அவனகூடெ, ‘நீ கள்ள கெலசகாறனாப்புது; நீ ஹளிதா வாக்கு பீத்து தென்னெ நின்ன சிட்ச்சிசுவிங்; நா கொடாத்துதன கேளாவனும், பித்தாத்த சலந்த கூயிவாவனும் ஆப்புது ஹளி நினங்ங கொத்துட்டல்லோ?
ஏனாக ஹளிங்ங, ஒப்பன வாக்குகொண்டாப்புது அவங் சத்தியநேரு உள்ளாவனோ, சத்தியநேரு இல்லாத்தாவனோ ஹளி கணக்குமாடுது” ஹளி ஹளிதாங்.
கூட்டுக்காறனே, நீ மொதேதுணி ஹாக்காதெ ஒளெயெ பந்துது எந்த்தெ? ஹளி கேட்டாங்; அதங்ங அவங் ஒச்செகாட்டாதெ குளுதித்தாங்.
ஏனாக ஹளிங்ங, நனங்ங அஞ்சிக்கெயாப்புது! நீ கொடாத்தாவனகூடெயும் நா தந்துதன தா ஹளி கேளாவனும், பித்தாத்த சலந்த கூயிவாவனுமாயிப்பா கல்மனசு உள்ளாவனாப்புது ஹளி நனங்ங கொத்துட்டு’ ஹளி ஹளிதாங்.
அந்த்தெ ஆயித்தங்ங, நா தந்தா ஹணத நீ கையாளெ பீத்தாகாட்டிலும் பலிசெக்காறா கையி கொட்டித்தங்ஙகூடி நன்ன ஹணம், அதங்ஙுள்ளா பலிசெயும் கிட்டிக்கல்லோ?’ ஹளி ஹளிதாங்.
தெய்வ ஒந்நொந்து சமுதாயக்காறிகும் நேம கொட்டிப்புது, அதன அனிசரிசி நெடிவத்தெகும், மனுஷரு எல்லாரும் குற்றக்காறாப்புது ஹளி அறிவத்தெ பேக்காயும் ஆப்புது; அந்த்தெ இப்பங்ங, நா அறியாதெ தெற்று கீதுட்டிங் ஹளி ஒப்பனும் ஹளத்தெபற்ற; தெய்வ ஆ நேமத அடிஸ்தானதாளெ தென்னெ ஒப்பொப்பனும் ஞாயவிதிக்கு.