32 அதங்ங ஏசு ஆக்களகூடெ, “இந்தும், நாளெயும் நனங்ங கொறச்சு கெலச உட்டு; பேயி ஓடிசி, தெண்ணகாறா சுகமாடிட்டு, மூறுஜின ஆப்பதாப்பங்ங நன்ன கெலசஒக்க தீப்பிங் ஹளி, ஆ குருக்கனகூடெ ஹோயி ஹளிவா.
ஏசின ஹெசறு எல்லா சலாளெயும் பாட்டாத்து; ஏரோது ராஜாவும் அது கேட்டாங்; இது யோவான்ஸ்நான தென்னெயாப்புது அவங் ஜீவோடெ எத்து பந்துதீனெ; அதுகொண்டாப்புது ஈ அல்புத பிறவர்த்தி ஒக்க அவனகொண்டு நெடிவுது ஹளி ஜனங்ஙளு ஹளிண்டித்துரு.
ஏசு ஆக்களகூடெ, “நன்ன அப்பாங் ஹளிதந்தா ஹாற ஒந்துபாடு ஒள்ளெ காரெத நா நிங்காக கீதிங், அதனாளெ ஏது காரேக பேக்காயிற்றெ நிங்க நன்னமேலெ கல்லெறிவத்தெ நோடுது?” ஹளி கேட்டாங்.
ஏசு அதன பாயேக முடிசிட்டு, “எல்லதும் நிவர்த்தியாத்து” ஹளி ஹளிட்டு, தெலெசாய்ச்சு தன்ன ஜீவன புட்டாங்.
தெய்வ எல்லதனும் தன்ன பெகுமானாக பேக்காயிற்றெ உட்டுமாடித்து; ஆ பெகுமானதாளெ தன்ன ஜனங்ஙளும் பங்குள்ளாக்களாயிற்றெ ஆப்பத்தெபேக்காயி, ஏசின லோகாளெ அயெச்சு, கஷ்டப்பாடு சகிப்பத்தெ மாடித்து; அந்த்தெ ஏசு ஜனங்ஙளா நெடத்தத்துள்ளா ஒந்து ரெட்ச்சகனாயிற்றெ ஆதாங். இது தென்னெயாப்புது தெய்வத செரியாயிற்றுள்ளா உத்தேச.
அந்த்தெ அவங் படிச்சுதுகொண்டு, தெகெஞ்ஞாவனாயிற்றெ ஆதாங்; அந்த்தெ, தன்ன அனிசரிசி நெடிவா எல்லாரிகும் நித்தியமாயிற்றுள்ளா ரெட்ச்செ கிட்டத்தெகும் அவங் காரணக்காறங் ஆதாங்.
தெய்வத நேமப்பிரகார பூஜாரிமாராயிற்றெ நேமிசிப்பா ஆள்க்காரு, சக்தியில்லாத்த சாதாரண மனுஷராயி இத்தீரெ; எந்நங்ங, ஆ நேம களிஞட்டு பந்நாவாங், தெய்வ சத்தியகீது ஹளிதா வாக்கினாளெ நேமிசிதா மங்ஙனாப்புது; அவங் தென்னெயாப்புது பூரண நெறெவுள்ளா தொட்டபூஜாரியாயிற்றெ எந்தெந்துமாயிற்றெ இப்பாவாங்.