27 எந்நங்கூடி எஜமானு, நிங்க ஏற ஹளியே நனங்ங கொத்தில்லெ; நிங்க எல்லாரும் அக்கறமக்காறாப்புது; அதுகொண்டு நிங்க இல்லிந்த ஹொறெயெ கடது ஹோயுடிவா! ஹளி ஹளுவாங்.
அம்மங்ங மொதேகாறஹைதாங் பந்தட்டு, ‘நேராயிற்றும் நிங்க ஏற ஹளியே நனங்ங கொத்தில்லெ’ ஹளி ஹளிதாங்.
எந்தட்டு ராஜாவு எடபக்க இப்பாக்களகூடெ, ‘சாபஹிடுத்தாக்களே! நன்னபுட்டு, ஹோயிவா; செயித்தானிகும் அவன தூதம்மாரிகும் பேக்காயி ஒரிக்கிபீத்திப்பா ஒரிக்கிலும் கெடாத்த கிச்சிக ஹோயிவா.
ஆக்க ஆமாரி கஷ்டப்பட்டு ஹோயி நோடிட்டும், ஆக்கள பாகுலு தெய்வ அடெச்சு பீத்துடுகு; அம்மங்ங ஆக்க, எஜமானனே, எஜமானனே! ஒம்மெ ஹடி தொறிக்கு; நங்களும் ஒளெயெ பந்நீனு ஹளி ஹளுரு; எந்நங்ங எஜமானு, நிங்க ஏது ராஜெக்காறோ? நனங்ங கொத்தில்லெ ஹளி ஹளுகு.
ஒப்பாங் தெய்வதமேலெ சினேக உள்ளாவனாயித்தங்ங தெய்வாக இஷ்டப்பட்டா ஹாற எந்த்தெஒக்க நெடீக்கு ஹளி அவங்ங கொத்துட்டாக்கு.
எந்நங்ங ஈக தெய்வ நிங்கள அப்பனாப்புது ஹளிட்டுள்ளுது நிங்காக கொத்துட்டு; அதே ஹாற தென்னெ தெய்வும் தன்ன சொந்த மக்களாயிற்றெ நிங்கள தெரெஞ்ஞெத்தி ஹடதெயல்லோ? ஹிந்தெ ஏனாக நிங்க ஒந்து கழிவும் இல்லாத்த, ஒந்நங்ஙும் உபகாரபடாத்த, ஈ லோகாளெ நெடிவா ஒந்நொந்து ஆஜாரங்ஙளிக ஹிந்திகும் ஹோயி அடிமெ ஆப்புது?
எந்நங்ங, ஒந்து மெனேக ஒள்ளெ அஸ்திபாரமும் ஒறப்புள்ளா தூணும் எந்த்தெ தாஙி நிருத்தீதெயோ, அதே ஹாற தென்னெ, தெய்வத மெனெயாயிப்பா சபெக ஒள்ளெவர்த்தமான அஸ்திபாரமாயிற்றும், சத்திய தூணாயிற்றும் இருக்கு; அதுகொண்டு சபெயாளெ உள்ளாக்களும் அன்னேயமாயிற்றுள்ளா காரெயாளெ எடெபடாதெ நெடதணுக்கு.