11 அம்மங்ங, பேயி ஹிடுத்தித்தா ஹேதினாளெ ஹதினெட்டு வர்ஷ நேரெ நில்லத்தெபற்றாதெ கூனியாயித்தா ஒப்ப அல்லி இத்தா.
அதுகளிஞட்டு ஏசு, கலிலா நாடுகூடி ஒக்க ஹோயி, யூதம்மாரா பிரார்த்தனெ மெனெயாளெ ஒக்க உபதேச கீதண்டும், தெய்வராஜெத பற்றிட்டுள்ளா ஒள்ளெவர்த்தமானத அறிசிண்டும், அல்லி இத்தா தெண்ணகாறின ஒக்க சுகமாடிதாங்.
ஏசு ஆ ஹைதன அப்பனகூடெ, “இவங்ங இந்த்தெ ஆயிட்டு ஏஸுகால ஆத்து?” ஹளி கேட்டாங். அதங்ங ஆ ஹைதன அப்பாங், “இது இவன சிண்ட வைசிந்தே இந்த்தெ ஹடதெ.
ஏசு அவள கண்டு அரியெ ஊதுபரிசிட்டு, “மகா! நின்ன தெண்ண ஒக்க மாறித்து” ஹளி ஹளிட்டு,
இல்லி கேளிவா! இவளும் அப்ரகாமின பாரம்பரியாளெ பந்தாவளப்புது. செயித்தானு இவள ஹதினெட்டு வர்ஷகால கெட்டிபீத்தித்தனல்லோ? ஒழிவுஜினதாளெ இவள சுகமாடிது தெற்றொந்து அல்ல” ஹளி ஹளிதாங்.
அதுகொண்டு, நா நிங்களகூடெ ஹளிதா வாக்கு ஒக்க மனசினாளெ பீத்து, அது ஒக்க சம்போசத்தெ தொடங்கத்தாப்பங்ங, ஈ லோகாக பொப்பத்துள்ளா கஷ்டந்த தப்சத்துள்ளா சமெஆத்து ஹளிட்டுள்ளா ஒள்ளெ நம்பிக்கெயோடும், தைரெத்தோடும் நன்ன நோடி இரிவா” ஹளி ஹளிதாங்.
அதுகூடாதெ, பேறெ செல ஹெண்ணாகளும் ஆ கூட்டதாளெ இத்துரு. நேரத்தெ ஏசு ஆக்கள மேலிந்த ஒக்க பேயித ஓடிசி, தெண்ண மாற்றி சுகமாடிதாங்; ஆ கூட்டதாளெ மகதலா ஹளா பாடந்த பந்தா மரியாளா மேலிந்த ஏளு பேயித ஏசு ஓடிசித்தாங்.
ஏசு தோணிந்த எறஙங்ங, ஆ பாடதாளெ கொறே காலமாயிற்றெ பேயி ஹிடுத்தா ஒப்பாங், ஏசினநேரெ பந்நா. அவங் பொருமேலோடெ ஏகளும் சொள்ளெகாடினாளே தங்கிண்டித்தாங்.
அம்மங்ங ஆ கூட்டதாளெ, ஹன்னெருடு வர்ஷமாயிற்றெ அஸ்துருக்க ரோக உள்ளா ஒப்பளும் ஹோயிண்டித்தா; அவ சிகில்சேக பேக்காயி தன்ன சொத்துமொதுலு ஒக்க தீத்தட்டும், அவாக கொறச்சுகூடி சுக ஆயிபில்லெ.
அம்மங்ங ஹுட்டிதா காலமொதலு காலு பாராத்த ஒப்பன செலாக்க அம்பலாக ஹொத்தண்டு பந்துரு; அம்பலாக பொப்பாக்களகூடெ பிச்செ கேளத்தெபேக்காயி, அவன ஜினோத்தும் அலங்கார பாகுலு ஹளா கோபுர பாகுலின அரியெ குளுசுரு.
ஈ அல்புத கொண்டு சுக ஆதாவங்ங நாலத்து வைசின மேலெ உட்டாயித்து.