42 எந்நங்ங மனுஷங்ங அத்தியாவிசெ உள்ளுது ஒந்தே ஒள்ளு. அதாப்புது மரியா தெரெஞ்ஞெத்திதா ஒள்ளெ காரெ; அவள கையிந்த ஒப்புரும் அதன ஹிடுத்துபறியாரரு ஹளி ஹளிதாங்.
ஒப்பாங் ஈ லோகதாளெ உள்ளா சொத்துமொதுலு ஒக்க சொந்தமாடிட்டு, தன்ன ஜீவித நாசமாடிதங்ங, அவங்ங ஏன பிரயோஜன?
அவாக மரியா ஹளிட்டு ஒந்து திங்கெ இத்தா; அவ ஏசின காலடிக பந்து குளுதட்டு, ஏசு கூட்டகூடுதன கேட்டண்டித்தா.
ஏசு ஒந்துஜின ஒந்து சலாக ஹோயி தெய்வதகூடெ பிரார்த்தனெகீது களிவதாப்பங்ங, ஒந்து சிஷ்யங் ஏசினப்படெ பந்தட்டு “எஜமானனே! யோவானு தன்ன சிஷ்யம்மாரிக தெய்வதகூடெ பிரார்த்தனெ கீவத்தெ ஹளிகொட்டா ஹாற, நங்காகும் பிரார்த்தனெ கீவத்தெ ஹளிதருக்கு” ஹளி கேட்டாங்.
அம்மங்ங தெய்வ அந்துதென்னெ அவனகூடெ, ‘ஏய் புத்தி இல்லாத்த முட்டாளே! நீ இந்து சந்தெக சத்தண்டுஹோதங்ங நீ சேகரிசி பீத்தா சொத்துமொதுலு ஒக்க ஏறங்ங ஹோயி சேருகு?’ ஹளி கேட்டுத்து.
அதுகொண்டு நிங்கள சொத்துமொதுலு ஒக்க மாறி ஒந்தும் இல்லாத்தாக்காக கொடிவா; அந்த்தெ கீவங்ங நிங்காகுள்ளா சொத்துமொதுலின தெய்வ சொர்க்காளெ சேர்சி பீத்து தக்கு; அல்லி சேர்சி பீப்பா சொத்தின, செதுலும் தின; கள்ளம்மாரும் கொண்டு ஹோகரு.
அம்மங்ங மொதலாளி அவன ஊதுபரிசிட்டு, நீ நன்ன சொத்துமொதுலு ஒக்க ஒயித்தாயி நோடாதெ நாசமாடுதாயிற்றெ நா கேட்டிங்; அதுகொண்டு நீ நின்ன கணக்கு ஒக்க நன்னகையி ஏல்சிட்டு ஊரிக ஹோயிக; நினங்ங இஞ்ஞி இல்லி கெலச இல்லெ ஹளி ஹளிதாங்.
அதங்ங அப்ரகாமு, மங்ங! நீ பூமியாளெ இத்தா காலதாளெ ஒக்க சுகஆயி ஜீவிசிதெ; எந்நங்ங லாசரு அல்லி இப்பட்ட ஒந்துபாடு கஷ்டத சகிச்சு ஜீவிசிண்டித்தாங்; அதன ஒம்மெ நீ ஓர்த்து நோடு, ஈக அவங் சுகமாயிற்றெ இத்தீனெ, நீ பேதனெ சகிச்சண்டித்தெ;
அம்மங்ங ஏசு, “எந்நங்ஙும் நீ ஒந்து காரெகூடி கீவத்துட்டு; அது ஏன ஹளிங்ங, நினங்ங உள்ளா சொத்துமொதுலின ஒக்க மாறிட்டு இல்லாத்தாக்காக கொடு; அம்மங்ங நினங்ங சொர்க்காளெ சொத்துமொதுலு சேருகு; எந்தட்டு நீ, நன்னகூடெ பா” ஹளி ஹளிதாங்.
அதுகொண்டு நா ஹளிதன கேளத்தெ மனசுள்ளாக்க, ஒயித்தாயி கேட்டு மனசிலுமாடிணிவா; நா ஹளிதன சிர்தெ பீத்து கேளாவங்ங மனசிலுமாடத்துள்ளா புத்தித தெய்வ கொடுகு; நா ஹளிதன கேளத்தெ மனசில்லாத்தாக்க ஏறோ, ஆக்காக கொத்துள்ளுதுகூடி கொத்தில்லாதெ ஆயிண்டுஹோக்கு” ஹளி ஹளிதாங்.
பெத்தானியா பாடதாளெ ஜீவிசிண்டித்தா லாசரு ஹளா ஒப்பாங் சுகஇல்லாதெ இத்தாங்; ஆ பாடதாளெ தென்னெ மரியாளும், அவள திங்கெ மார்த்தாளும் ஜீவிசிண்டித்துரு.
தம்ம சத்துதுகொண்டு மார்த்தாளினும், மரியாளினும் ஆசுவாசபடுசத்தெ பேக்காயிற்றெ, யூதம்மாரு பலரும் ஆக்கள ஊரிக பந்தித்துரு.
அம்மங்ங மரியா பெலெபிடிப்புள்ளா நளத ஹளா ஒள்ளெ வாசனெ உள்ளா தைலத கொண்டுபந்தட்டு, அதன ஏசின காலிக உஜ்ஜிட்டு, தன்ன தெலெமுடியாளெ தொடத்தா; ஆ தைலத வாசனெ ஊரு முழுக்க மணத்தண்டித்து.
ஒந்தே ஒந்து சத்திய தெய்வமாயிப்பா நின்னும், நீ ஹளாய்ச்சா ஏசுக்கிறிஸ்தினும் மனசிலுமாடுதாப்புது நித்திய ஜீவித.
நா தப்பா நீரின குடிப்பாவங்ங ஒரிக்கிலும் தாச; நா அவங்ங கொடா நீரு அவன ஒளெயெ பொந்தி பொப்பா ஒறவாயி மாறி, அவங்ங நித்தியமாயிற்றெ ஜீவுசத்துள்ளா ஜீவித கிட்டுகு” ஹளி ஹளிதாங்.
நன்ன வாக்கு கேட்டு, நன்ன ஹளாய்ச்சாவன நம்பாக்காக நித்திய ஜீவித கிட்டுகு; ஆக்க கீதா தெற்று குற்றாக ஞாயவிதி இல்லெ; அந்த்தலாக்க நேரத்தே சாவிந்த நித்தியஜீவிதாக கடது பந்துட்டுரு ஹளி ஒறப்பாயிற்றெ நா நிங்களகூடெ ஹளுதாப்புது.
நசிச்சு ஹோப்பா தீனிக பேக்காயி கஷ்டப்படுவாட; நித்திய ஜீவித தப்பா தீனிக பேக்காயி கெலசகீயிவா; நித்திய ஜீவித தப்பா தீனித மனுஷனாயி பந்தா நா நிங்காக தப்பிங்; எந்த்தெ ஹளிங்ங, அப்பனாயிப்பா தெய்வ மங்ஙங்ங மாத்தறே ஆ அதிகாரத கொட்டிப்புதொள்ளு” ஹளி ஏசு ஹளிதாங்.
ஒந்சமெ நனங்ஙுள்ளா சொத்துமொதுலு ஒக்க நா தான தர்ம கீதங்ஙும், மற்றுள்ளாக்காக பேக்காயி நன்ன ஜீவனே தரக்கெ ஹளி ஹளிதங்ஙும், சினேக இல்லாதெ, நன்ன பேரும் பெருமெக பேக்காயி அந்த்தெ கீதங்ஙும், அதனாளெ தெய்வத கையிந்த நனங்ங ஒந்து நன்மெயும் கிட்டத்தெ ஹோப்புதில்லெ.
கிறிஸ்து ஏசினகூடெ ஜீவுசாக்க, சுன்னத்து கீவுதோ, கீயாதிப்புதோ அதொந்தும் அல்ல பிரதான; கிறிஸ்து ஏசின நம்புதுகொண்டு மற்றுள்ளாக்களகூடெ நங்க காட்டா சினேக தென்னெயாப்புது பிரதானப்பட்டுது.