47 அம்மங்ங பரீசம்மாரு ஆக்களகூடெ, “நிங்களும் ஏமாந்து ஹோதுறோ?
அதங்ங ஏசு ஆக்களகூடெ, “நிங்களும் நிங்கள பாரம்பரிய ஆஜாரங்கொண்டு தெய்வ நேமத அனிசரிசாதெ நெடிவுது ஏனாக?
எஜமானனே, “ஆ சதியங் ஜீவோடெ இப்பங்ங, ‘நா மூறுஜின களிஞட்டு ஜீவோடெ ஏளுவிங்’ ஹளி ஹளிதாயிற்றெ நங்காக ஓர்மெ உட்டு.
ஆள்க்காரு கூடிஇத்தா சலாளெ ஒக்க ஏசினபற்றி பலவிதமாயிற்றெ தம்மெலெ தம்மெலெ கூட்டகூடிண்டித்துரு; செலாக்க “அவங் ஒள்ளெ மனுஷனாப்புது” ஹளி ஹளிரு; பேறெ செலாக்க, “அல்ல, அவங் ஆளா ஏமாத்தாவனாப்புது” ஹளி ஹளிரு.
ஆள்க்காரு நங்களபற்றி ஒள்ளேது ஹளிதங்ஙும் செரி, பேடாத்துது ஹளிதங்ஙும் செரி, நங்கள பெகுமானிசிதங்ஙும் செரி, நாணங்கெடிசிதங்ஙும் செரி, கள்ளம்மாரு ஹளி ஹளிங்ஙும் செரி, நங்க எல்லதனும் சகிச்சு, தெய்வாபேக்காயிற்றெ சத்தியநேரோடெ கெலசகீதீனு.