24 எந்நங்ங ஏசு, நித்திய காலமாயிற்றெ ஜீவிசிண்டிப்புது கொண்டு, அவங் எந்தெந்தும் நெலச்சிப்பா பூஜாரியாயிற்றெ இத்தீனெ.
அம்மங்ங ஜனங்ஙளு ஏசினகூடெ, “கிறிஸ்து எந்தெந்துமாயிற்றெ இப்பாங் ஹளி நங்கள நேமதாளெ எளிதி ஹடதெயல்லோ? அந்த்தெ இப்பங்ங, மனுஷனாயி பந்தா நின்ன போசுக்கு ஹளி ஹளுது ஏனாக? மனுஷனாயி பந்தா நீ ஏற?” ஹளி கேட்டுரு.
ஏனாக ஹளிங்ங, சத்து ஜீவோடெ எத்தா கிறிஸ்து ஹிந்தெ சத்துபில்லெ; ஒந்து பரச கிறிஸ்தின கொந்தா சாவிக எறடாமாத்த பரச கொல்லத்தெ அதிகார இல்லெயல்லோ?
அதுமாத்தறல்ல, ஆக்கள கார்ணம்மாராகூடெ ஒள்ளெ ஒந்து பெந்தம் சந்தோஷும் தெய்வாக உட்டாயித்து; அதுகொண்டு சடெசிக தன்ன மங்ஙனாயிப்பா ஏசுக்கிறிஸ்தினும் ஆ சமுதாயதாளெ ஹுட்டத்தெ மாடித்து; ஆ தெய்வ ஒப்பங்ஙே எந்தெந்தும் பெகுமான உட்டாட்டெ; ஆமென்.
ஏசுக்கிறிஸ்து நென்னெயும், இந்தும், எந்தெந்தும் மாறாத்தாவனாப்புது.
தெய்வத நேமப்பிரகார பூஜாரிமாராயிற்றெ நேமிசிப்பா ஆள்க்காரு, சக்தியில்லாத்த சாதாரண மனுஷராயி இத்தீரெ; எந்நங்ங, ஆ நேம களிஞட்டு பந்நாவாங், தெய்வ சத்தியகீது ஹளிதா வாக்கினாளெ நேமிசிதா மங்ஙனாப்புது; அவங் தென்னெயாப்புது பூரண நெறெவுள்ளா தொட்டபூஜாரியாயிற்றெ எந்தெந்துமாயிற்றெ இப்பாவாங்.
நா சத்தண்டு ஹோதிங்; எந்நங்ஙும் இத்தோல! நா நித்தியமாயிற்றெ ஜீவிசிண்டித்தீனெ; சத்தா ஆள்க்காறிக ஜீவங் கொடத்தெகும், சத்தாக்க இப்பா சலதமேலெயும் அதிகார உள்ளாவனும் ஆப்புது.