1 அதுகொண்டு, நங்காக ஹளிதந்திப்பா காரெ ஒக்க கேட்டு அனிசரிசி நெடீக்கு; ஈ காரெயாளெ ஜாகர்தெ உள்ளாக்களாயும் இருக்கு; அந்த்தெ நெடதங்ங சத்திய பட்டெத புட்டு நீஙாதெ நெடியக்கெ.
இஞ்ஞி நிங்க மனசிலுமாடிபில்லே? ஐது தொட்டித ஐயாயிர ஆள்க்காறிக பங்குமாடி கொட்டுதும், பாக்கி பந்துதன ஏசு கூட்டெயாளெ துமிசிரு ஹளிட்டுள்ளுதும் நிங்காக ஓர்மெஇல்லே?
நிங்காக கண்ணு இத்தட்டும் காம்புது ஏன ஹளி கொத்தில்லே? கீயி இத்தட்டும் கேளுதன மனசிலுமாடத்தெ பற்றுதில்லே?
எந்நங்ங ஒள்ளெ மண்ணாளெ பித்தா பித்திக ஒத்தாக்க, தெய்வ வஜனத கேட்டு, மனசினாளெ ஏற்றெத்தி, பொருமெயோடெ காத்து, புத்திமுட்டு பந்நங்ஙும் சகிச்சு, தெய்வ இஷ்டப்படா ஹாற ஜீவிசி பல தப்பாக்களாயிப்புரு.”
அம்மங்ங ஏசு தன்ன சிஷ்யம்மாராகூடெ, “நா ஹளுதன சிர்திசி கேளிவா! மனுஷனாயி பந்தா நன்ன, செல மனுஷம்மாரா கையி ஹிடுத்து கொடுரு” ஹளி ஹளிதாங்.
ஆக்க இதன கேளதாப்பங்ங, ஏசினமேலெ எறிவத்தெ பேக்காயி கல்லின எத்திரு; எந்நங்ங ஏசு ஆக்கள கண்ணிக மறெஞ்ஞு, மெல்லெ அம்பலந்த ஹொறெயெ ஹோயுட்டாங்.
‘நன்ன மங்ஙா! எஜமானின சிட்ச்செத நீ நிசாரமாயிற்றெ கருதுவாட; அவங் ஜாள்கூடதாப்பங்ங நீ முசினி பாடுசுவாட.
அந்த்தெ நா சத்தண்டு ஹோதங்ஙும் இதொக்க நிங்கள ஓர்மெயாளெ இப்பத்தெ பேக்காயிற்றெ நா கஷ்டப்படுதாப்புது.
சினேகுள்ளா கூட்டுக்காறே, நா நிங்காக எறடாமாத்த பரச கத்து எளிவுது ஏன ஹளிங்ங, ஈ கத்துமூல தெய்வத பற்றிட்டுள்ளா செல காரெ நிங்கள மனசினாளெ நெலெ நிருத்தத்தெ பேக்காயி நிங்கள ஓர்மெபடுசுதாப்புது.