22 கூட்டுக்காறே! நா நிங்காக ஹளிதப்பா உபதேசத ஷெமெயோடெ கேளுக்கு ஹளி நிங்களகூடெ கெஞ்சி கேளுதாப்புது; ஈ கத்து நா நிங்காக சுருக்கமாயிற்றெ ஆப்புது எளிதிப்புது.
அம்மங்ங அல்லி, மோசேத நேமபுஸ்தாகும், பொளிச்சப்பாடு புஸ்தாகும் பாசி களிஞட்டு, பிரார்த்தனெமெனெ தலவம்மாரு ஆக்களகூடெ, “கூட்டுக்காறே! ஜனங்ஙளிக ஏனிங்ஙி ஒள்ளெ காரெ ஹளிகொடத்தெ உட்டிங்ஙி, நிங்களாளெ ஏரிங்ஙி ஹளிகொடிவா” ஹளி ஆக்களகூடெ ஹளிரு.
பவுலு ஹளா நா கிறிஸ்து தந்திப்பா தாழ்மெயாளெயும், தயவினாளெயும் நிங்காக புத்தி ஹளிதப்புது ஏன ஹளிங்ங; நிங்களகூடெ இப்பங்ங மாத்தற தாநு ஹோதீனெ ஹளியும், தூரசலதாளெ இப்பதாப்பங்ங கடுத்த வாக்கினாளெ கூட்டகூடீனெ ஹளியும், செல ஆள்க்காரு ஹளிண்டித்தீரல்லோ?
அந்த்தெ நங்க கிறிஸ்திக பேக்காயி, கூட்டகூடா ஆள்க்காறாயி இத்தீனு; எந்த்தெ ஹளிங்ங, தெய்வதகூடெ சேர்ந்நணிவா ஹளி, கிறிஸ்திக பேக்காயி நிங்களகூடெ கெஞ்சி கேளுதாப்புது.
தெய்வத தயவினாளெ நிங்கள தெற்று குற்றாக ஒக்க மாப்பு கிட்டிஹடதெ; அதன ஹம்மாடத்தெ பாடில்லெ ஹளி, தெய்வதகூடெ சேர்ந்நு கெலசகீவா நங்க புத்தி ஹளிதப்புதாப்புது.
இல்லி சிர்திசிவா! இதொக்க நானே நன்னகையாளெ தொட்ட தொட்ட எளுத்தினாளெ நிங்காக எளிதி ஹடதெ!
சொகாரெயாயிற்றெ இத்தா ஈ காரெ ஒக்க தெய்வ நனங்ங எந்த்தெ காட்டிதந்துத்து ஹளி நா நேரத்தே நிங்களகூடெ கொறச்சு காரெ ஹளித்திங்.
‘நன்ன மங்ஙா! எஜமானின சிட்ச்செத நீ நிசாரமாயிற்றெ கருதுவாட; அவங் ஜாள்கூடதாப்பங்ங நீ முசினி பாடுசுவாட.
நா நிங்களப்படெ பிரிக பந்து சேரத்தெ பேக்காயி, நனங்ங பேக்காயிற்றும் பிரார்த்தனெ கீதணிவா ஹளி, நிங்களகூடெ கெஞ்சி கேளுதாப்புது.
அதுகொண்டு, நங்காக ஹளிதந்திப்பா காரெ ஒக்க கேட்டு அனிசரிசி நெடீக்கு; ஈ காரெயாளெ ஜாகர்தெ உள்ளாக்களாயும் இருக்கு; அந்த்தெ நெடதங்ங சத்திய பட்டெத புட்டு நீஙாதெ நெடியக்கெ.
அதுகொண்டு, நன்ன பரிசுத்த கூட்டுக்காறே! தெய்வ தனங்ஙபேக்காயி ஊது தெரெஞ்ஞெத்திதா நிங்களகூடெ, நா ஹளுதேன ஹளிங்ங, அப்போஸ்தலனும், தொட்டபூஜாரியுமாயிற்றெ நங்க அறிசிண்டிப்பா ஏசினபற்றிட்டுள்ளா சிந்தெயாளெ தென்னெ நிங்களும் நெடதணிவா.
அதுகொண்டு, தெய்வத சொஸ்த்ததெ உள்ளா தேசாக ஹோப்புரு ஹளிட்டுள்ளா வாக்கொறப்பின தெய்வ நங்காக தந்திப்பங்ங, அதன கைபுடாதிருக்கிங்ஙி, நிங்க பின்மாறாதெ ஜாகர்தெயாயிற்றெ இத்தணிவா.
அதுகொண்டு தெய்வத அனிசரிசாதெ ஜீவுசாக்கள கண்டு நெடியாதெ, ஆ சொஸ்த்ததெ கிட்டத்தெபேக்காயி ஜாகர்தெயாயிற்றெ நெடதணுக்கு.
தெய்வத எதார்த்தமாயிற்றுள்ளா தயவின பற்றி நிங்காக அருசத்தெகும், நிங்கள சந்தோஷப்படுசத்தெகும் பேக்காயி சத்தியநேரோடெ நெடிவா நன்ன தம்ம சில்வானின கொண்டு ஈ கத்து நா எளிசிது; அதுகொண்டு தெய்வத தயவினாளெ ஒறச்சு நிந்நணிவா; தெய்வ நம்பிக்கெயாளெ ஒறப்புள்ளா அவங் நனங்ங தம்மன ஹாற ஆப்புது.