3 ‘நீ நின்ன ராஜெதும், நின்ன சொந்தக்காறினும் புட்டு, நா நினங்ங காட்டிதப்பா தேசாக பா’ ஹளி ஹளித்து.
நன்னகாட்டிலி அப்பனோ, அவ்வெதோ கூடுதலு சினேகிசாவாங் நனங்ஙபேக்காயி ஜீவுசாவனாப்புது ஹளி ஹளத்தெ யோக்கிதெ உள்ளாவனல்ல; அதே ஹாற தன்ன மகளோ, மங்ஙனோ நன்னகாட்டிலி கூடுதலு சினேகிசாக்களும் நனங்ஙபேக்காயி ஜீவுசாக்க ஹளி ஹளத்தெ யோக்கிதெ உள்ளாக்களல்ல.
அதே ஹாற தென்னெ நிங்களும் ஆலோசுக்கு; நிங்கள சொத்துமொதுலு ஒக்க புட்டட்டு பந்நங்ஙே நனங்ங சிஷ்யனாயி இப்பத்தெ பற்றுகு.
அம்மங்ங அப்ரகாமு கல்தேயம்மாரா தேசந்த புட்டு, ஆரான் ஹளா சலாளெ பந்துகூடிதாங்; அவன அப்பாங் சத்துகளிஞட்டு, தெய்வ அவன நிங்க ஈக இப்பா சலாக கூட்டிகொண்டு புட்டுத்து.
அதுமாத்தற அல்ல, பேறெ ஒந்து சலதாளெ “அந்த்தெ மோசமாயிற்றுள்ளா காரெ கீது, அசுத்தியாயிற்றெ ஜீவுசாக்கள புட்டு மாறிவா; அம்மங்ங, நா நிங்கள மக்களாயிற்றெ ஏற்றெத்துவிங்” ஹளியும்,
அப்ரகாமிக அவகாசமாயிற்றுள்ளா சலத கொடத்தெ பேக்காயி தெய்வ அவன ஊளாதாப்பங்ங, அவங் அதன அனிசரிசி அல்லிக ஹோதுதும் ஆ நம்பிக்கெயாளெ தென்னெயாப்புது; எல்லிக ஹோப்புது ஹளி கொத்தில்லாதெ இத்தட்டும், அவங் தெய்வத வாக்கு கேட்டு ஹொறட்டு ஹோதாங்.