20 “நிங்க அம்பலாக ஹோயி ஈ, ஜீவவாக்கு எல்லதனும் ஜனங்ஙளிக பிரசங்ங கீயிவா” ஹளி ஹளிதாங்.
நா நிங்களகூடெ இருட்டாளெ ஹளிதன நிங்க பொளிச்சதாளெ கூட்டகூடிவா; கீயாளெ சொகாரெயாயிற்றெ ஹளிதன மெனேமேலெ நிந்தட்டு எல்லாரும் கேளா ஹாற கூட்டகூடிவா.
ஏசு அம்பலத ஒளெயெபந்தட்டு உபதேச கீதண்டிப்பங்ங, தொட்டபூஜாரிமாரும், ஜனங்ஙளா மூப்பம்மாரும் ஏசினப்படெ பந்தட்டு, “நீ ஏது அதிகாரதாளெ இதொக்க கீவுது? ஏற நினங்ங ஈ அதிகார தந்துது?” ஹளி கேட்டுரு.
நன்ன அப்பாங் ஹளிதா வாக்கு நித்திய ஜீவித தந்தாதெ ஹளிட்டுள்ளுது நனங்ங கொத்துட்டு; அதுகொண்டாப்புது நா கூட்டகூடுதொக்க நன்ன அப்பாங் ஹளிதந்தா ஹாற தென்னெ கூட்டகூடுது” ஹளி ஹளிதாங்.
ஒந்தே ஒந்து சத்திய தெய்வமாயிப்பா நின்னும், நீ ஹளாய்ச்சா ஏசுக்கிறிஸ்தினும் மனசிலுமாடுதாப்புது நித்திய ஜீவித.
நீ நன்னகூடெ ஹளிதனதென்னெ நா ஆக்களகூடெயும் ஹளிதிங்; ஆக்களும் அதன சீகரிசி, நா நின்னப்படெந்த பந்நாவனாப்புது ஹளிட்டுள்ளா சத்தியத மனசிலுமாடிரு; நீனாப்புது நன்ன ஹளாயிச்சுது ஹளியும் நேராயிற்றெ நம்பிரு.
அதங்ங ஏசு அவனகூடெ, “ஈ லோகே அறிவா ஹாற எல்லா காரெயும் தொறது கூட்டகூடிதிங்; யூதம்மாரு கூடிபொப்பா பிரார்த்தனெ மெனெயாளெயும், அம்பலதாளெயும் பீத்து, ஏகோத்தும் கூட்டகூடிண்டித்திங்; சொகாரெயாயிற்றெ ஒந்தும் கூட்டகூடிபில்லெ.
மனுஷங்ங ஜீவங் தப்புது தெய்வத ஆல்ப்மாவு தென்னெயாப்புது; மனுஷன சக்தி ஒந்நங்ஙும் பிரயோஜனப்பட; நா நிங்களகூடெ ஹளிதா வாக்கின கொண்டாப்புது தெய்வத ஆல்ப்மாவு நிங்காக ஜீவன தப்புது.
அதங்ங சீமோனு பேதுரு, “எஜமானனே! நங்க ஏறனப்படெ ஹோப்பும்? நித்திய ஜீவித தப்பத்துள்ளா வாக்கு நின்னகையி ஆப்புது இப்புது.
நீனும் நின்ன ஊருகாரு எல்லாரும் தெய்வத சிட்ச்செந்த ரெட்ச்செபடத்துள்ளா வாக்கின அவங் நினங்ங ஹளிதப்பாங்’ ஹளி ஆ தூதங் ஹளிதாயிற்றெ கொர்நேலி நங்காகளகூடெ ஹளிதாங்.
கூட்டுக்காறே, அப்ரகாமின வம்சதாளெ பந்தாக்களே! தெய்வாக அஞ்சி நெடிவாக்களே! ஈ ரெட்ச்செத வஜன நங்காக பேக்காயி தென்னெயாப்புது தந்திப்புது.