8 அவங் ஆகளே எத்து, சாடி நெடெவத்தெகூடிதாங். அவங் துள்ளி சாடி, தெய்வத வாழ்த்திண்டு ஆக்களகூடெ அம்பலத ஒளெயெ ஹோதாங்.
ஆகளே அவன கண்ணிக காழ்ச்செ கிடுத்து; அவங் சுகஆயி, துள்ளி சாடி தெய்வாக நண்ணி ஹளிண்டு ஏசினகூடெ ஹோதாங்; அம்மங்ங அது கண்டா ஆள்க்காரு எல்லாரும் தெய்வத புகழ்த்திரு.
அதுகொண்டு, ஜனங்ஙளு நிங்கள ஏனொக்க ஹளிங்ஙும் ஆ சமெயாளெ நிங்க துள்ளி, சாடி சந்தோஷபடிவா; அம்மங்ங சொர்க்காளெ இப்பா தெய்வத கையிந்த நிங்காக ஒள்ளெ அனுக்கிரக கிட்டுகு; ஏனாக ஹளிங்ங, ஆக்கள கார்ணம்மாரு, பண்டு இத்தா பொளிச்சப்பாடிமாரின அந்த்தெ தென்னெ உபதரிசிதீரல்லோ!
அதுகளிஞட்டு ஏசு அவன அம்பலதாளெ கண்டட்டு, “இல்லி நோடு! நினங்ங சுக ஆத்தல்லோ? இஞ்ஞி நினங்ங மோசமாயிற்றெ ஒந்தும் சம்போசாதிருக்கிங்ஙி, இனி நீ தெற்று குற்ற கீயாதெ ஜீவிசீக” ஹளி ஹளிதாங்.
எந்தட்டு அவனகூடெ, “நீ எத்தட்டு நேரெநில்லு” ஹளி ஒச்செகாட்டி ஹளிதாங்; அவங் ஆகளே சாடி எத்து நெடெவத்தெகூடிதாங்.
எந்தட்டு, பேயி ஹிடுத்தாவாங் ஆக்களமேலெ சாடி, ஆக்கள உருட்டிகிடிகி, கீறி பொடுமாடிட்டு, ஆ மெனெந்த ஆக்கள பொருமேலோடெ ஓடிசிபுட்டாங்.
பலக்கையாளெ அவன ஹிடுத்து போசிபுட்டாங்; ஆகளே அவன காலும், முட்டும் ஒக்க சுகஆயி, பெலஆத்து.