14 அம்மங்ங நங்க எல்லாரும் நெலதாளெ பித்தும்; அம்மங்ங ‘சவுலு! சவுலு! நீ ஏனாக நன்ன பேதெபனெடுசுது? கல்லாமேலெ தெலெ ஹூயிவுது தெலேக கேடாப்புது’ ஹளி எபிரெய பாஷெயாளெ கூட்டகூடா ஒச்செத கேட்டிங்.
அவங்ங மருபடி கிட்டதாப்பங்ங, பவுலு படிக்கெட்டாமேலெ நிந்தட்டு, ஜனங்ஙளா நோடி கைகாட்டி அடங்ஙிப்பத்தெ ஹளிதாங்; ஜனங்ஙளு அடங்ஙி இப்பதாப்பங்ங, பவுலு எபிரெய பாஷெயாளெ கூட்டகூடத்தெ தொடங்ஙிதாங்.
எந்நங்ங அவங் எபிரெய பாஷெயாளெ கூட்டகூடுது கேட்டட்டு, கூடுதலு சாந்தமாயிற்றெ இத்துரு; அம்மங்ங பவுலு,
ராஜாவே! நா மத்தினி சமேக பட்டெகூடி ஹோயிண்டிப்பங்ங, சூரியன பொளிச்சத காட்டிலி தொட்ட ஒந்து பொளிச்ச ஆகாசந்த பந்தட்டு, நன்னும், நன்னகூடெ பந்தா ஆள்க்காறின சுத்தூடும் மின்னித்து.
அம்மங்ங நா, ‘எஜமானனே! நீ ஏறா?’ ஹளி கேட்டிங்; அதங்ங ஏசு, ‘நீ உபத்தருசா ஏசு நா தென்னெயாப்புது.
அவனகூடெ ஹோதா ஆள்க்காரும், கூட்டகூடிதா ஒச்செத கேட்டுரு; எந்நங்ஙும், ஒப்புறினும் காணாதெ அந்தபுட்டு நிந்தித்துரு.
அந்த்தெ கீவதாப்பங்ங, தெய்வாக நங்களமேலெ அரிச பாராதிக்கோ? தெய்வத அரிச நிங்களகொண்டு தாஙத்தெ பற்றுகோ?