13 ராஜாவே! நா மத்தினி சமேக பட்டெகூடி ஹோயிண்டிப்பங்ங, சூரியன பொளிச்சத காட்டிலி தொட்ட ஒந்து பொளிச்ச ஆகாசந்த பந்தட்டு, நன்னும், நன்னகூடெ பந்தா ஆள்க்காறின சுத்தூடும் மின்னித்து.
எந்தட்டு ஆக்கள முந்தாக தென்னெ ஏசு ஒள்ளெ பொளிச்ச உள்ளாவனாயிற்றெ ரூபமாறிதாங்; தன்ன துணியும் பொளுத்தட்டு பளபளானெ மின்னிண்டித்து.
அந்த்தெ நங்க, தமஸ்கின அரியெ எத்தங்ங, மத்தினி ஆத்து; அம்மங்ங, ஆகாசந்த பெட்டெந்நு ஒந்து பொளிச்ச நங்கள சுத்தூடும் மின்னித்து.
நன்னகூடெ இத்தாக்க எல்லாரும், பொளிச்சத கண்டுரு; எந்நங்ங, நன்னகூடெ கூட்டகூடிதா ஒச்செ ஆக்க ஒப்புரும் கேட்டுபில்லெ.
இந்த்தெ ஒக்க நா கீதண்டிப்பங்ங, ஒந்துஜின தொட்டபூஜாரிமாரா கையிந்த அதிகாரம், அனுவாதம் பொடிசிண்டு, தமஸ்கு பட்டணாக ஹோயிண்டித்திங்.
அம்மங்ங நங்க எல்லாரும் நெலதாளெ பித்தும்; அம்மங்ங ‘சவுலு! சவுலு! நீ ஏனாக நன்ன பேதெபனெடுசுது? கல்லாமேலெ தெலெ ஹூயிவுது தெலேக கேடாப்புது’ ஹளி எபிரெய பாஷெயாளெ கூட்டகூடா ஒச்செத கேட்டிங்.
அந்த்தெ அவங் ஹொறட்டு தமஸ்கின அரியெ ஹோப்பங்ங, பெட்டெந்நு ஆகாசந்த ஒந்து பொளிச்ச அவன சுத்தூடு மின்னித்து.
அவன பலக்கையாளெ ஏளு நச்சத்தறத ஹிடுத்தித்தாங்; அவன பாயெந்த, எருடுபக்கும் மூர்ச்செ உள்ளா ஒந்து வாளு ஹொறெயெ கடதுத்து; அவன முசினி ஹட்ட ஹகலு சூரியன ஹாற பொளிச்ச உள்ளுதாயிற்றெ உட்டாயித்து.
ஆ, பட்டணத பொளிச்சாக, சூரியனும், நெலாவினும் அல்லி, ஆவிசெ இல்லெ; தெய்வத பெகுமான தென்னெ, அல்லி பொளிச்சமாயிற்றெ உட்டாயித்து; ஆடுமறியாயிப்பாவனாப்புது அதங்ங பொளுக்காயி இப்பாவாங்.