6 அந்த்தெ நங்க, தமஸ்கின அரியெ எத்தங்ங, மத்தினி ஆத்து; அம்மங்ங, ஆகாசந்த பெட்டெந்நு ஒந்து பொளிச்ச நங்கள சுத்தூடும் மின்னித்து.
எந்தட்டு ஆக்கள முந்தாக தென்னெ ஏசு ஒள்ளெ பொளிச்ச உள்ளாவனாயிற்றெ ரூபமாறிதாங்; தன்ன துணியும் பொளுத்தட்டு பளபளானெ மின்னிண்டித்து.
அம்மங்ங, நா நெலதாளெ பித்துட்டிங்; அம்மங்ங, ‘சவுலு, சவுலு, நீ ஏனாக நன்ன புத்திமுடுசுது’ ஹளி, நன்னகூடெ கூட்டகூடா ஒந்து ஒச்செத கேட்டிங்.
அதுகொண்டு, அல்லி பயங்கர ஜெகள உட்டாத்து; அம்மங்ங, பரீசம்மாரா எடெந்த செல பண்டிதம்மாரு எத்து நிந்தட்டு, “ஈ மனுஷனமேலெ, நங்க ஒந்து தெற்றும் கண்டுபில்லெ; ஒந்து தெய்வதூதனோ, அல்லிங்ஙி தெய்வத ஆல்ப்மாவோ அவனகூடெ கூட்டகூடித்தங்ங, நங்க ஏனாக தெய்வதகூடெ யுத்தாக நில்லுது” ஹளி தர்க்கிசிரு.
அதுகளிஞட்டு, ஒப்பங்ஙும் இஷ்டில்லாத்த ஹாற ஜீவிசிண்டித்தா நானும், அவன கண்டிங்.
அவன பலக்கையாளெ ஏளு நச்சத்தறத ஹிடுத்தித்தாங்; அவன பாயெந்த, எருடுபக்கும் மூர்ச்செ உள்ளா ஒந்து வாளு ஹொறெயெ கடதுத்து; அவன முசினி ஹட்ட ஹகலு சூரியன ஹாற பொளிச்ச உள்ளுதாயிற்றெ உட்டாயித்து.