6 எந்தட்டு நங்களும் ஆக்களும், தம்மெலெ யாத்தறெ ஹளிட்டு, கப்பலாளெ ஹத்திதும்; ஆக்க எல்லாரும் ஆக்காக்கள ஊரிக திரிச்சு ஹோதுரு.
அல்லிந்த ஹொறட்டு தன்ன அப்பனப்படெ ஹோயிண்டித்தாங்; அம்மங்ங அப்பாங் தன்ன மங்ங தூரந்த பொப்புது கண்டட்டு, நன்ன மைத்தி பந்துட்டனல்லோ! ஹளிட்டு, பேக ஓடி ஹோயி மங்ஙா! ஹளி ஊதட்டு, அரியெ ஹோயி கெட்டிஹிடுத்து முத்த தைக்கிதாங்.
அவங் தன்ன சொந்த ஜாதிக்காறப்படெ பந்நா. எந்நங்ங ஆக்க அவன சீகரிசிதில்லெ.
எந்நங்ங ஒந்துகால பொப்பத்தெ ஹோத்தெ; அது ஈகளே பந்துடுத்து. அம்மங்ங எல்லாரும் நன்ன புட்டட்டு ஆக்காக்கள ஊரிக ஓடிஹோயுடுரு; நன்ன தனிச்சு புடுரு. எந்நங்ஙும் நா தனிச்சு அல்ல, நன்னகூடெ நன்ன அப்பாங் இத்தீனெ.
எந்தட்டு ஆ சிஷ்யனபக்க நோடிட்டு, “அத்தோல! அதுதென்னெ நின்ன அவ்வெ” ஹளி ஹளிதாங்; ஆ நேரமொதுலு அவங், அவள தன்ன அவ்வெயாயிற்றெ ஏற்றெத்தி, ஊரிக கூட்டிண்டுஹோதாங்.
எந்தட்டு எல்லாரும் ஆக்காக்கள ஊரிக ஹோதுரு.
எந்நங்ங, நன்ன தம்மன ஹாற இப்பா தீத்து நிங்களப்படெந்த ஒந்து விஷேஷும் கொண்டுபாராத்துது கொண்டு, நன்ன மனசிக ஒந்து சமாதான இல்லெ ஆயித்து; அதுகொண்டு, துரோவாளெ இப்பா ஜனங்ஙளாகூடெ யாத்தறெ ஹளிட்டு, மக்கதோனியா நாடிக ஹோதிங்.