25 ஆ தெய்வாக மனுஷனகையிந்த ஒந்து சகாயும் ஆவிசெ இல்லெ; ஏனாக ஹளிங்ங, ஆ தெய்வமாப்புது எல்லாரிகும் ஜீவனும், சோசக்காற்றும், ஆவிசெ உள்ளா எல்லதனும் கொடாவங்.
அந்த்தெ கீவுதுகொண்டு, நிங்க சொர்க்காளெ இப்பா நிங்கள தெய்வத மக்களாயிப்புரு; ஏனாக ஹளிங்ங தெய்வ, ஒள்ளேக்களமேலெயும், துஷ்டனமேலெயும் ஒந்தே ஹாற தன்ன சூரிய பொளிச்சத உதிப்பத்தெ மாடீதெ; சத்தியநேரு உள்ளாக்களமேலெயும், சத்தியநேரு இல்லாத்தாக்களமேலெயும் ஒந்தே ஹாற மளெ ஹுயிசீதெ.
‘ஹரெக்கெ களிப்புதன அல்ல, கருணெ காட்டுதாப்புது நனங்ங இஷ்ட’ ஹளிட்டுள்ளா வாக்கின அர்த்த ஏனாப்புது ஹளி ஹோயி படிச்சட்டு பரிவா; ஏனாக ஹளிங்ங உத்தமனாயிற்றெ ஜீவுசா ஆள்க்காறா அன்னேஷிண்டு பந்துதல்ல; தெற்று குற்ற கீவா ஆள்க்காறின ஒள்ளேக்களாயி மாற்றத்தெபேக்காயி ஆக்கள ஊளத்தெ ஆப்புது பந்துது நா” ஹளி ஹளிதாங்.
எந்நங்ஙும், தெய்வ ஏகளும் ஜீவிசிண்டு இத்தீனெ ஹளிட்டுள்ளுதன காட்டத்தெபேக்காயி, மனுஷம்மாரா சினேகிசி, மளெயும், காலா காலாக ஒள்ளெ பெளெயும், ஆவிசெகுள்ளா ஆகாரதும் நங்காக தந்து, இந்த்தல நன்மெ ஒக்க நங்காக கீது, நங்கள மனசிக சந்தோஷங்கொண்டும் துமிசி திருப்திமாடித்து” ஹளி ஹளிரு.
எந்த்தெ ஹளிங்ங, ஆ தெய்வதகொண்டு நங்க ஜீவிசீனு, நெடதாடீனு, நங்கள காரெ எல்லதும் கீதீனு; அந்த்தெ ‘நங்க எல்லாரும் தெய்வத மக்களாப்புது’ ஹளி, நிங்கள பாட்டுகாறாளெ செலாக்க, பாடிதீரெயல்லோ!
அல்லிங்ஙி, தெய்வாக ஒள்ளெ ஒந்து அபிப்பிராய ஹளிகொட்டட்டு, தெய்வத கையிந்த ஏனிங்ஙி ஒந்து சம்மான பொடிசியம்மி ஹளி ஏறனகொண்டு பற்றுகு?” ஹளி தெய்வத புஸ்தகதாளெ எளிதிப்புது.
ஈ லோகாளெ ஹணகாறாயிப்பா ஆள்க்காறாகூடெ நீ ஹளபேக்காத்து ஏன ஹளிங்ங; ஆக்க அகங்கார காட்டத்தெ பாடில்லெ; நெலெ நில்லாதெ நசிச்சு ஹோப்பா சொத்துமொதுலின மேலெ நம்பிக்கெ பீயாதெ, நங்கள சந்தோஷாக பேக்காயி எல்லதனும் சம்பூரணமாயி தப்பத்தெ கழிவுள்ளா தெய்வத மாத்தற நம்பி ஜீவுசுக்கு ஹளி ஹளு.