13 ஏனாக ஹளிங்ங, நா எளிதிதா கத்து ஒந்நொந்நனும் நிங்க, பாசதாப்பங்ங, அதனாளெ உள்ளுதன ஒயித்தாயி மனசிலுமாடா ஹாற தென்னெயாப்புது எளிதிப்புது.
பொளகாப்பங்ங ஆ சல ஏது ஹளி ஆக்காக கொத்தில்லாயித்து; எந்நங்ங எருடுபக்க கரெத ஹாற உள்ளா ஒந்து மணலுமேடின கண்டுரு; பற்றுதாதங்ங ஆ சலாக கப்பலா கொண்டு ஹோக்கெ ஹளி பிஜாரிசிரு.
அதுகொண்டு, அவங் ஈ பூமிக திரிச்சு பொப்பா சமெயாளெ, நிங்க குற்ற இல்லாத்தாக்களாயி இப்பத்தெ பேக்காயிற்றுள்ளா மனசொறப்பும் தெய்வ நிங்காக தக்கு.
அதுமாத்தறல்ல, ஆ சோதெனெயாளெ நிங்க தோலாதித்தங்ங, நங்க எதார்த்த கெலசகாரு ஹளிட்டுள்ளுதும் நிங்காக கொத்துகிட்டுகு.
மற்றுள்ளாக்க, ஒப்புறிகும் காணாதெ கீவா நாணங்கெட்ட காரெ ஒந்நனும் நங்க கீவத்தெபாடில்லெ ஹளி தீருமானிசிதும்; நங்க, தெய்வத வாக்கின, தந்தறபரமாயிற்றெ மாற்றி கூட்டகூடாதெ, சத்தியத உள்ளா ஹாற எத்தி ஹளீனு; அந்த்தெ நங்க எல்லாரின முந்தாக யோக்கிதெயோடெ நெடதீனு; தெய்வும் அதன கண்டாதெ.
அதுகொண்டு, தெய்வாக அஞ்சி நெடது, ஜனங்ஙளு எந்த்தெ தெய்வாக அஞ்சி நெடீக்கு ஹளி புத்தி ஹளிகொட்டீனு; நங்க கீவா கெலசஒக்க தெய்வாக கொத்துட்டு; நிங்காகும் அறியக்கெ.
நங்காக ஏசுக்கிறிஸ்தினமேலெ உள்ளா நம்பிக்கெயாளெ கிட்டா நன்மெ ஏன நினங்ங கொத்துட்டல்லோ! ஈ நன்மெ கொண்டு தெய்வத மக்களாயிப்பா நங்க தம்மெலெ சகாயகீது சினேகிசுக்கு ஹளிட்டுள்ளுதாப்புது.