1 यात दिन येसु गनेसरेत त तोओ दुह्मान तिःको किनारहाङ चिङ्ति मुसास्याउधार्ना, नाःतो मान्तालम परमेस्वरको आखर साइलाङ न्हेङ्काइतोसम्म वाङाकाय।
नाःतो मान्तालमको हुलइ लयकाय न्हेङ्नाताङ या त म्हर्ति येसुइ लयको चेलालमकाय लयको लागि यातज्यो मयो दोङगा तयार जाह्ङ्ताक्सास्यावा।
येसुइ फेरि गालिल समुन्द्रको किनारहाङ स्यानराय बइसा सुरु जाह्ङ्सास्यावा। नाःतो मान्तालमको हुल येसुको वरिपरि हुमाकाय, ओउतझ्यान्ते येसु यातज्यो दोङगाहाङ लह्नाक्तिको च्युःङ्सास्यावा। अनि मान्तालमको हुलखे समुन्द्रको किनार छेउ पाखाहाङले मुआकाय।
ओहाङसयको येसु ओउकुस आल्सास्यावा। मान्तालमको हुल येसुको वरिपरिसय न्हेङ्काइतोसम्म येसुको लोन्हे गुह्ल्ति आलाकाय।
येसु र ओउको चेलालम समुन्द्र पार जाह्ङ्ति गनेसरेत त तोओ छेत्रको किनारहाङ दाहाकाय, र ओहाङले ओउमयइ दोङगाकाय न्यासाकानि।
जब हजारउ मान्तालमको ताह्ङो हुल हुमाकाय, नाःतो हुल स्यावोझ्यान्ते हुलमुलहाङ लयमयले दोम झोकाइतोसम्म स्यावाकाय। ओउबेलाहाङ येसुइ ङ्हा लयको चेलालमकाय तोसास्यावा, “निङखे फरिसिलमको खमिरसय दल्ति मुन। तोओको माने, ओउमयको गनमार्या मनसय दल्ति मुन।
येसुइ दुह्मान तिःको किनारहाङ निसज्याङ दोङगा च्यउसास्यावा, ङाः वारोलमखे दोङगा फेति लयको लाःङलम हुर्धय खेइतो।
यात दिन येसु लयको चेलालमकुस दोङगाहाङ लह्न्सास्यावा र ओउमयकाय तोसास्यावा, “लउ, द्याह नि दुह्मान तिःको पारिताङ आलि।” ओहाङसयको ओउमय पारिताङ आलाकाय।
दोङगाहाङ आल्धय जाह्ङ्धार्ना येसु एःन्सास्यावा। अचानक दुह्मान तिःहाङ ताह्ङो गाइध वाङा, र दोङगाहाङ तिः ब्लिङ्सा लागआ, ओउतझ्यान्ते ओउमय ताह्ङो आपतहाङ परआकाय।
ओउ लानलम मान्ताकसय ग्ल्युह्ङ्ति प्याकलमकहाङ पोकाकाय। अनि ओउ प्याकलमको बथान वारसय दुह्मान तिःहाङ ज्योस्ति ज्युप्ति सिआकाय।
येसुइ ह्वत्सास्यावा, “ङाकाय सुइ धिनाताङ?” तर ओहाङ सुइमा धिनो कुरा जाह्ङ्निलि, अनि पत्रुस दाह्या, “गुरु, नाङको वरिपरि नाःतो मान्तालम मुनय र मान्तालमको हुलइ नाङकाय न्हेङो मुना।”