12 तां मीं सै मेम्ना छठि मौहर खौलता लधा। तां अक खतरनाक भुन्जल भुआ। दीह काई चादरी सैयि काउ भौ गियु जां शुकयि खूना सैयि लाल भौ गैई।
“खुराजीन जां बैतसैदा नगरा मझ बेशणार मैहणुवो तुहां पनि हाय! केईनी कि तुहां बिच जै सामर्थैरै कम क्यै अगर सैक्यै कम सूर जां सैदा नगरा मझ क्यौरै भूंतै ता तेठणिरै मैहणु बड़ै पेहिलै पटु ला लींतै जां ऐपु पन धूड़ मयि लींतै, ऐ लुहानेरै तेईनी कि तैन्हैं पाप कांने छडि दितोरै अत्तै।”
तैन्हांं धियाड़िया मझ, जेख्णी ऐ दुख, संकट भूंणा किना बाद, दीहा जां शुकई दोईयो प्रगड़ु ना दींणु। जां सुरगा किना तारै छुड़खणा लगणै जां असमांणेरी सारी शक्ति इदि-ओदि हिलायुंणी।
केईनी कि अक जाति होरी जातिरै खिलाफ, जां एकि राज्य होरै राज्य पन चढ़ाई कांनी। बड़ी सारी जगाईया मझ भुंजल भूंणै, जां अकाल भूंणै। ऐन्हां सभनियांं गलै ला मैहणुवां पीड़ाईया केरी शुरूवातिरा पता लगणा।
धियाड़ी बारैह बजै सारै देशा मझ अंधारू भौ गियु, जै अन्धारू लगभग धियाड़िरै त्रियें बजै तेईनी रिहु।
तां सूबेदार जां जै तैस सेईतै यीशुरा पेहरा दींतै थ्यै जां भूकंप जां जै किछ भौरू थियु, तका करि बड़ै डरि गियै, ता तेनी बौलु, “सचै ऐक्या मैहणु परमेश्वरैरा पुत्र थ्या।”
तां अक बडा भुंजल भुआ, केईनी कि प्रभुरा अक स्वर्गदूत स्वर्गा किना उतरा, जां नीड़ अईछी करि तैन्हैं घौड़ रूका दिता, जां तेत पन बेशि ग्या।
धियाड़ि बारैह बजै सारा देशा मझ अंधारू भौ गियु, जै अंधारू लगभग धियाड़िरै त्रियें बजै तेईनी रिहु।
तेसै टैंमा यरूशलेम शहरा मझ अक बड़ा-बडा भुन्जल भुआ, जां शहरेरी इमारतिया केरा दशुवां हैसा छिढ़ि ग्या। भुन्जलै ला सत्त हजार मैहणु मरि ग्यै जां जै बचि ग्यै, सैक्यै डरोरै रूंणा लगै जां तैन्हैं स्वर्गेरै परमेश्वरेरी महिमा की।
तां अम्बर गुड़कणा जां शब्द जां बिजई लपकणा लगी जां अक ऐतिया भुन्जल भुआ, कि जंहोक्की धरती बंणोरी आ, तां किना लै-करि आज तेईनी तेतिया भुन्जल कदि ना थ्या भौरा।
चोउथै स्वर्गदूतै सजाय वा अपड़ा कटौरा दीहा पन डोलि दित्ता, जेनि ला धियाड़िरी गर्मी जादा भौ गैई जां मैहणु भयांकर जां जादी गर्मी ला फुकि गियै।
चोउथै स्वर्गदूतै चोउथी काहि बजाई, जां दीहेरू अक तिहाई हिस्सै पनि जां शुकइरै अक तिहाई हिस्सै, जां तारा केरै अक तिहाई हिस्सै पनि किछ टकराउ जां नाश भौ गिया, जेनि वजहि ला दीहै धियाड़िरै अक तिहाई टैंमा तेईनी प्रगड़ु ऐ ना दित्तु, जां शुकई जां तारै बि रातिरै अक तिहाई टैंमा तेईनी ना चमकै।
तां स्वर्गदूतै धूपदान लै-करि वेदी प्रना किना जअतै अंगारै ला भरी दिता, जां धरती पनि सुटि दित्ता, तां अम्बर गुड़कणा-चमकणा जां आवाजि जां भुन्जल भूंणा लगै।