7 ऐन्हां मझ पेहिला जीव शैरा सैयि आ, दुवां जीव बछड़ु सैयि, त्रियें जीवैरू मुँह मैहणु सैयि थियु जां चोउथा जीव उकाबा सैयि आ।
विश्वासी भाईयो, ऐन्हां गला समझणा मझ बच्चा सैयि मेईं बणा जेख्णी बुराईरी गल ऐईंती, ता एकि बच्चेरै समान बेकसूर रिय्हा, पण ऐतिया मांमला मझ स्यांणै बंणा।
जां तैस सिंघासना सांमणै अक फर्श आ, जै समुन्द्रा बराबर चौड़ा जां बिल्लौरी पत्थरा सैयि साफ आ। तैस बिच बाऐ बडै सिंघासना चोउवो पासै चोउर जींतै जीव अत्तै; जैन्हां केरी पूरी जांनि पन अघ्रियालीं-पिचालीं टीरै-टीरै अतै।
जेख्णी मेम्ने दुईं मौहर खोलि, तां मीं दूं जीव ऐ बोलतै शुणु, “अबै गा, आघै चल।”।
तां मेम्ने त्रीं मौहर खोलि, तां मीं त्रियुं जीव ऐ बोलतै शुणु, कि “आ।” तां मीं अक काआ घौड़ा तैठि प्रकट भूंता लधा। तेसेरै हत्था अक त्रकड़ी आ।
फिरी मेम्ने चोउथी मौहर खोलि, तां मीं चोउथा जींता जीव ऐ बोलतै शुणा, कि “अबै गा, आघै चल।”