7 ऐईछा, असै आनन्दा मझ मघन भौ गांहथै जां तेसैरी स्तुति कातै, केईनी कि अबै यीशु मसीहरा टैंम आ, जै एकि मेम्ने सैयि आ, तेसेरै मैहणु एकि दुल्हनी सैयि ब्याह कांननी तियारी बेठोरै अत्तै।
पण जेख्णी यूसुफ ऐन्हां गला केरै बारै मझ सोचताऐ थ्या, ता परमेश्वरैरा अक स्वर्गदूत सुपनै मझ तेसेरै सांमणै या जां तैस सेईतै बोलणा लगा, “हे यूसुफ! तु जै राजै दाऊदेरै वंशा किना आ, मरियमै अपड़ि लाड़ी बंणाणा किना मेईं डारियै केईनी कि जै बच्चा तेसेरै पैटा मझ आ, सै पवित्र आत्मायरी शक्ति ला आ।
स्वर्गेरा राज्य इस एकि उदाहरणेरै समान आ, अक राजा जेनि अपड़ै पुत्रैरा ब्याह केया।
जां तुवे तैन्हांं मैहणुवां सैयि बंणा जै अपड़ै मालिका ऐईंणैरा इन्तजार कातै रींहथै कि सै ब्याहा किना वापस अईछी करि जेख्णी दुवार खड़काईया ता सै झटपट तेसेरै तेईनी द्वार खोलि दिया।
लाड़ा लाड़ी सेईतै ब्याह करि लींता, पण लाड़ैरा मित्तर खड़ा भूंता जां सै तेसैरी गल शुणता, जां तेसैरी आवाजि ला बड़ा खुश भूंता। मिंडी ऐ खुशी ऐतेई ऐ आ जै अबै पूरी भुई।
केईनी कि आंउ तुवाड़ै बारै मझ तेतिया ऐ चिन्तित आ, जिहीं परमेश्वर चिन्ता काता। ऐठणीरै तेईनी मीं तुवे पवित्र कुवांरी सैयि मसीहनी दींणैरा जा सिर्फ तेसनी ऐ दी दींणेरा वायदा क्यौरा। जिहीं कि अक बब अपड़ि छोकरी ब्याहरै टैंमा तेसेरै लाड़ैनि एकि पवित्र कुंवारी सैयि दींता।
केईनी कि लाड़ा ता लाड़िरू मुंडक आ, जिहीं यीशु मसीह कलीसियैरू मुंडक आ; जां मसीह कलीसिया केरै मैहणुवां केरा उद्धारकर्ता, जै कि तेसैरा अपड़ा शरीर आ।
ऐ अक बड़ा ऐ बडा भेद आ; पण आंउ वास्तव मझ मसीह जां कलीसियेरै बिच संम्बंधेरै बारै मझ गल काता।
केईनी कि परमेश्वरेरै सच्चै मैहणु ता असै अत्तै जै परमेश्वरेरी अराधना तेसेरी आत्मायरी अगुवाय मझ कातै जां अपड़ै जीवना मझ यीशु मसीह सेईतै एकताय मझ खुश भूंतै जां ऐपु क्यौरी मैहनती पनि भरौसा ना रखतै।
तेसै टैंमा यरूशलेम शहरा मझ अक बड़ा-बडा भुन्जल भुआ, जां शहरेरी इमारतिया केरा दशुवां हैसा छिढ़ि ग्या। भुन्जलै ला सत्त हजार मैहणु मरि ग्यै जां जै बचि ग्यै, सैक्यै डरोरै रूंणा लगै जां तैन्हैं स्वर्गेरै परमेश्वरेरी महिमा की।
तां स्वर्गदूतै मूं सिंउ बौलु, कि “ऐ लिख, कि धन्य अत्तै सै, जै मेम्नेरै ब्याहेरी धाम खांणेरै तेईनी धामि मझ शदाउरै अत्तै।” फिरी तेनी मूं सिंउ बौलु, “ऐ गलै जै मीं बोलि, ऐ सच्ची गलै अत्ति, जै परमेश्वरेरी तरफ सिंउ अत्ति।”
मीं पवित्र शहर बि तका, जै नवाँ यरूशलेम शहर आ, जै स्वर्गा किना परमेश्वरेरी तरफ सिंउ थल्लै ऐईंता। सै शहर एकि दुल्हनी सैयि तियार क्यौरा थ्या, जैसनि लिकड़ै लुवाउरै थ्यै जां सजावट क्यौरी थी, जै दुल्है सिंउ ब्याह कांनेरै तेईनी आ।
फिरी तैन्हांं सत्ता स्वर्गदूता मझां एकि, जेनि मानव जाति पन लाष्ट विपत्तियै ला भरौरै सत्त सजाय बाऐ कटोरै डोलथियै; तैन्हांं मझां एकि मूं किनि अईछी करि, मूं सिंउ गल की, तेनी बौलु, “इठि आ, मूं ताउनि दुल्हन लुहानी, जेसेरा जल्दी ऐ मेम्ने सिंउ ब्याह भौ गांहणा।”