1 तेठां किना बाद मीं मंदरा किना अक जोरैरी हक सत्ता स्वर्गदूतानि ऐ बोलती शुणि, “गहा जां धरतिरा मैहणुवां पन परमेश्वरेरी तरफ सिंउ ऐन्हां सजाय बाऐ सत्ता कटौरा डोलि देया।”
जां परमेश्वरैरा जै मंदर स्वर्गा मझ आ; सै खोली दिता, जां तेसेरै मंदरा मझ तेसैरा वायदै वा सन्दूख लाधी या, जां तेसै टैंमा अम्बर लपकणा जां गुड़कणा जां भुंजल भूंणा लगै, जां असमांणा किना बड़ी-बड़ी अशण जां झड़ी पूंणा लगी।
तां अक हौरा चोउथा स्वर्गदूत परमेश्वरैरा संदेशा लै-करि स्वर्गेरै मंदरा किना भेईर या। तेनी बदआ पन बेठोरै मैहणुनी जौरै हक दी करि बौलु, “धरतिरी फसल पकि गियोरी आ, जां फसल बढणैरा टैंम चलि यौउरा; ऐठणीरै तेईनी अबै अपड़ि द्राति चला, जां फसल बढ।”
तां अक हौरा छठा स्वर्गदूत जै वेदी पन आगी ला धूप जानेरी जिम्मैवारी निभांता। तेनी जौरै हक दी-करि, तैस स्वर्गदूतनी, जैस किनि पीनी द्राति आ, तैस सिंउ बौलु, “धरती पन अंगूरा केरै गुच्छै पक्की गियोरै अत्तै, तैन्हांं अपड़ि द्राति ला बढि लै।”
ऐत किना बाद मीं असमांणा मझ अक हौरा अलग चिन्ह लधा, जै बड़ा हौरंन्धा जा डरियूंणा थ्या। तैठि सत्त स्वर्गदूत थ्यै, जैन्हां धेरै सत्त अलग-अलग प्रकारेरी विपत्ति थी। ऐ लाष्ट विपत्ति अत्ति, केईनी कि जेख्णी ऐकेई मुकि गांहणी, ता परमेश्वरैरा गुस्सा बि मुकि गांहणा।
सत्तवैं स्वर्गदूतै सजाय वा अपड़ा कटौरा हवाई मझ डोलि दित्ता, जां मीं शुणु, तैठि सै थ्या, जेनि स्वर्गेरै मंदरा अन्तरा परमेश्वरेरै सिंघासना किना बोलथियु, कि “मीं सभ किछ पूरू करि दितोरू आ।”