5 तां जै स्वर्गदूत मीं धरती जां समुन्द्रा पन खड़ा लधा, तेनी अपड़ा सुमला हत्थ, जै कसम खांणेरै तेईनी थ्या, स्वर्गा धेरै उछुता।
“हे मैहणुवो, तुवे कितु अत्तै कातै? असै बि ता तुहां सैयि मैहणु अत्तै, जां तुहांनि खुशखबरी शुणांतै, कि तुवे ऐन्हां बेकार परम्पराईया किना अलग भौकरी जींतै-जागतै परमेश्वरा धेरै ऐईछा, जेनि धरती जां सुरग जां समुद्र जां ऐन्हां मझ रीहिंणार सारै जीव-जंतु बंणाय।
केईनी कि आंउ जेख्णी घुमता-फिरता चलौरा तुवाड़ी पूजणै बाई चीजै तकांता थ्या, ता अक ऐतेई मूर्ती बि तकाय जैस पन लिखोरू थियु, अंणजाणै ईश्वरेरै तेईनी। ऐठणीरै तेईनी जैस तुवे बिना जाणनै बगैर पूजतै अतै तेसैरा आंउ तुहांनि समाचार शुणाता।
परमेश्वरेरी अनन्त सामर्थ जां गुण ना तकाई सकतै। पण ऐ गलै परमेश्वरै सृष्टिरी शुरूवाति किना, ऐपु बंणाउरिया सभनियांं चीजै ला लुहाओरू आ। ऐठणीरै तेईनी तैन्हांं मैहणुवां किनि ऐक्यु बोलणनी कोई बहाना ना कि सैक्यै परमेश्वरा ना जांणतै।
परमेश्वरै जेख्णी अब्राहमा सिंउ प्रतिज्ञा केईथी, तेख्णी प्रतिज्ञा कांनेरै तेईनी हौरा कोई बडा ना थ्या, ऐठणीरै तेईनी परमेश्वरै ऐहीं बोलतै अपड़ु-ऐ नाँईयेरी कसम खईथी;
आंउ अक बारी मरि गेईथ्या; पण अबै आंउ जींता जां मूं अबै हमेशा जींतै रींहणु; मूं किनि मोउतिरी जां अधोलोकेरी कुंजी अत्ति,।
तेसैरा सुमला पैयिड़ समुन्द्रा मझ जां तेसैरा उमला पैयिड़ धरती पन थ्या। तेसेरै हत्था मझ अक हल्की तेयि किताब थी जै खुली थी।
तेनी हक्कै दी-करि बौलु, कि “परमेश्वरा हैरी डरा जां तेसैरी महिमा करा; केईनी कि अबै तेसैरा मैहणुवां केरा न्याय कांनेरा टैंम आ। तेसैरी अराधना करा, केईनी कि सैहै आ, जेनि सुरग, धरती, समुन्द्र जां पांणिरै छौ बंणाउरै अत्तै।”
सत्तवैं स्वर्गदूतै सजाय वा अपड़ा कटौरा हवाई मझ डोलि दित्ता, जां मीं शुणु, तैठि सै थ्या, जेनि स्वर्गेरै मंदरा अन्तरा परमेश्वरेरै सिंघासना किना बोलथियु, कि “मीं सभ किछ पूरू करि दितोरू आ।”
“हे असेड़ै प्रभु परमेश्वर, तीं सभ चीजै बंणाउरी अत्ति। तिंडि मर्जी ला ऐ चीजै बंणी जां ऐम्हीं बि अत्ति। ऐनि वजहि ला तु महिमा, आदर जां शक्ति पांणैरै लायक आ।”
जै सिंघासना पन बेठौरा, सैहै आ जै हमेशा- हमेशा तेईनी जींता। जींतै जीव तेसनी आदर जां धन्यवाद दींतै, जां जेख्णी बि सैक्यै ऐहीं कातै, ता सैक्यै चोब्बी पूर्वज तेसेरै सांमणै छिढ़ि गांहथै जां तेसैरी अराधना कातै। सैक्यै ऐहीं बोलतै-बोलतै अपड़ै-अपड़ै मुकुट सिंघासना सांमणै सुटि दींतै, कि