11 तां अचानक तैस टैंमा परमेश्वरैरा अक स्वर्गदूत धूपेरी वेदिरै देहिणै पासै खड़ा भौरा तैस लाधी या।
स्वर्गदूतै तेसनी जुबाव दिता, आंउ जिब्राईल आ, जै परमेश्वरेरै सांमणै खड़ा रींहथा; जां आंउ ताउ सिंउ गलै कांना जां ताउनि ऐकेई खुशखबरी शुणांणेरै तेईनी भेईजौरा।
जां स्वर्गदूतै तैस किनि नीड़ अईछी करि बौलु, “आनंद जां जय तिंडि भुईया, परमेश्वरै ताउ पन दया क्यौरी आ प्रभु तांउ सेईतै आ!”
तां स्वर्गदूतै तैन्हांं सिंउ बौलु, “मेईं डरा; केईनी कि तका, आंउ तुहांनि बड़ै मजैरी खुशखबरी शुणांणनी यौउरा, जै सभनियांं मैहणुवां केरै तेईनी भूंणी,
जां अचानक परमेश्वरैरा अक स्वर्गदूत तैन्हांं किनि अईछी करि खड़ा भुआ, जां परमेश्वरेरी महिमायरू प्रगड़ु तेंन्हैरै चोउवो पासै चमकु, जां सै बड़ै डरि गियै।
पण राती प्रभुरै एकि स्वर्गदूतै जैल्हिरै दुवार खोलि करि सैक्यै भेईर अंणै जां तैन्हांं सिंउ बौलु,
तां, स्वर्गदूत कितु कातै? स्वर्गदूत सै अत्तै जै परमेश्वरेरी सेवा कातै; परमेश्वर तैन्हांं, तैन्हांं मैहणुवां केरी मजत कांनेरै तेईनी भेईजता, जैन्हांनि उद्धार मेईंणार भूंता।
ऐत किना बाद छठै स्वर्गदूतै अपड़ि काहि बजाई। जेख्णी तेनी तैस मझ फूक दित्ती ता मीं परमेश्वरा सांमणै धूप जानेरी सुन्नैरी वेदिरै चोउवो कूंणा किना अक आवाज शुणि।